Andrea Iglesias Rodríguez

1ºBach.-B

O

CREPÚSCULO

E AS

FORMIGAS

“Agora tócanos anós, bailarín”

OS HOMES E A NOITE

“A Vella tiña moitos anos, sen dentes; estaba enloitada e cega. Eraformidábel a posición que adoptaba. Estaba sentada nun tallo baixiño e atesta descansáballe sobre os xeonllos. Erguía a testa moi poucas veces. Porexemplo, cando eu entrei ergueuna e fixo como se ollara pra min. Isto eraunha coquetería, pois xa un se decataba desiguida que estaba cega.”

DÚAS CARTAS A LOU

“Dinlle a volta moi asustado, pro sen medo. Dinlle a volta. O rapaz afogado tiña ollosde animal de baixoterra. Tiña os ollosdo Suso. Tiña a ademirada cara do Suso. O rapaz afogado era o Suso.”

O SUSO

“Violeta abriu a porta do piso. Ingresaron nunha grande habitación moi mal iluminada por unha bombilla baixa, impotente contra as sombras que avanzaban dende os currunchos. Unhaestantería chea de libros ascendía até o teito. Tres ou catro ilustracións de calendario, pendían dunha parede. Noutra, fotografías, un basilisco embalsamado e mais unha abaneante e grande tea de araña. Nunha cama turca dormía un home.”

BOAS NOITES. EIRE

“Compostela estaba dormida. Menos eu. Eu estaba desperto. Como agora. Pro na rúa da Balconada había moitomedo. Un medo antergo e lourido. Até a miña fiestra de insomne chegaba o medo. Pechei a fiestra. Pero o medo entrara xa e estaba dentro, moi tranquilo, deitado namiña propia cama, fumando un dos meus propios pitos loiros. Eu sabía que xa entrara. Pero non sabía que clas de medo era.”

DIARIO

“Leva un mes chovendo.Leva un mes marcando, acampá da catedral, untempo submariño, lento ebaleiro.”

UN CHINCHE DURME NO TEITO

“Sodes unha presa decagados… Non hai homes nobairro. Sodes mariolas.Estades todo o día deitados,mentres as vosas mulleresdesfán os riles apañando nascolillas, Vivides de señoritos,queréde-lo caldo consustancia, cando vos peta… Enós calamos. As mulleres acalar.”

A CASA AZUL

“Pero Charles Eguières fixera fogo senapuntar, pois estaba moi cegado pola lus dalinterna. Foi por isto que non tocou a Ramil.E, facilmente, Ramil desarmou a Charles.Facilmente derrubouno dunha pancada.Facilmente o ergueu. Moi facilmente,derrubouno doutra formidábel pancada noqueixo. Esta vez Charles Eguières rolou polaaba do monte de mineral de ferro,provocando a avalancha de case a metadedo monte de mineral de ferro.”

RAMIL, RAMIL, VAS MORRER, RAMIL

“Mari non sabía o que ía facer. Mari non podía – destas cousas que pasan, cousasnadas pra seren laiadas – prever o seu fin. Porque ela, por facer namais que unhabrincadela, deixou o carreiro, rubiu ao penedo e cando ría leda no seu cimo,escorrega. E cai do penedo embaixo. E cai coa cabeza pra abaixo. E fendeu a cabeza”

A CABEZA FENDIDA

“Apenas un home e maisunha muller dentro dunhaquente habitación. Cheirabaa óleo”

O CADRO ASASINADO