Date post: | 10-Mar-2016 |
Category: |
Documents |
Upload: | kalandrakacom |
View: | 231 times |
Download: | 3 times |
Non hai escapatoriae outros contos marabillosos
TIM BOWLEY ÓSCAR VILLÁN
Non hai escapatoriae outros contos marabillosos
TIM BOWLEY ÓSCAR VILLÁN
Non hai escapatoriae outros contos marabillosos
A muller espírito ................................7
A herdanza .......................................15
O papagaio hiraman ........................19
Non hai escapatoria .........................27
Pel de foca .......................................29
A morte do corcovado .....................35
A tsarina ...........................................45
Conn-Eda .........................................53
O lindworm ......................................63
O rei pastor ......................................73
Índice
7
Cando morreu a súa fermosa muller, o home quedou a cho-
rar ao pé da tumba. Non se sentía capaz de vivir sen ela e
decidiu seguila ao mundo espiritual: a Terra dos Mortos. Fixo
moitos paus de oración e espallou pole de millo sagrado.
Colleu unha suave pluma de aguia e coloreouna con terra ver-
mella, e entón sentou a agardar ao lado da tumba. Ao caer a
noite, o espírito da súa muller defunta saíu da tumba e sen-
tou ao seu lado. Ela díxolle que non estivese triste e que non
chorase, pois simplemente estaba abandonando unha vida
por outra.
–Non podo deixarte marchar –dixo o mozo–. Ámote tanto
que vou seguirte á Terra dos Mortos.
A súa muller espírito quedou horrorizada e tentou disua-
dilo, pero ao comprobar a súa determinación acabou acce-
dendo.
–Se queres seguirme, tes que saber que serei invisible aos
teus ollos mentres o sol brille, conque terás que suxeitarme
A muller espírito
8
esta pluma de aguia vermella no pelo, e así poderás seguir a
pluma cando non me poidas ver.
O home suxeitoulle a pluma no cabelo e comezaron a viaxe.
Efectivamente, cando a luz do día comezou a subir polo ceo,
a muller foi esvaecéndose ata que o único que se viu dela era
a pluma vermella botando polo aire, en dirección ao oeste.
Canto máis avanzaba, máis dificultade tiña o home para
seguirlle o paso, pois parecía aboiar serenamente e sen esfor-
zo, mesmo ao atravesar os terreos máis abruptos, mentres
que el tiña que andar con dificultade. Logo quedou esgotado
e díxolle:
–Miña querida esposa, agarda! Non te podo seguir máis.
Déixame descansar un pouco.
A pluma vermella detívose e agardou por el, pero así que o
home a alcanzou, empezou a flotar outra vez e, por moi
canso que estivese, tivo que seguila. A viaxe continuou
durante moitos días, co home perseguindo a pluma polo día
e descansando pola noite. Ás veces, a muller espírito apare-
cíaselle para darlle azos, e outras veces el sentía a súa presen-
za dunha maneira indefinible. Con cada día que pasaba, a
senda ía tornándose máis escarpada. As xornadas de viaxe
alongábanse, as noites de descanso acurtábanse e o home ía
cada vez máis canso.
Un día, a senda conduciunos ata un abismo que parecía non
ter fondo. A pluma da muller espírito aboiou por riba do
9
baleiro e desapareceu ao outro lado, mentres que o home que-
dou abandonado á beira do precipicio. Desesperado, comezou
a descender pola parede vertical coa esperanza de chegar ao
fondo e despois rubir ao outro lado. En pouco tempo quedou
parado, agarrado coas puntas dos dedos a un pequeno salien-
te, incapaz de subir ou baixar. Resignouse a deixarse caer e
morrer, pero xusto nese intre apareceu un esquío.
–Home necio! –berroulle o esquío–. Xamais darás atrave-
sado o abismo ti só. Agarda un momento, que te vou axu-
dar.
O esquío sacou unha semente de dentro da fazula, mollou-
na con saliva e meteuna nunha fenda da roca. Despois púxo-
se a cantar e, de súpeto, da semente agromou unha planta
que rapidamente lanzou un gallo ata o outro lado do abismo.
O home agarrouse á planta e impulsouse ata o outro lado do
precipicio.
Ao chegar á outra beira, atopou a pluma á espera del,
aboiando no aire. Pero así que chegou, a pluma volveu arran-
car a unha velocidade tremenda e o home pensou que había
de morrer no intento de seguila. Por fin chegaron á beira dun
lago; a pluma botouse á auga e desapareceu. Entón soubo
que a Terra dos Mortos estaba no fondo do lago, pero, como
ía seguir? Día tras día agardou na beira, mais a muller non lle
aparecía e, totalmente desesperado, botouse a chorar.
Máis tarde oíu unha voz que lle dicía suavemente «uh, uh,
uh», e sentiu un suave bater de alas nas costas. Ao alzar a
10
vista descubriu que había un enorme bufo voando sobre a súa
cabeza.
–Por que choras? –preguntoulle o bufo.
–Porque a miña querida esposa está no fondo do lago, na
Terra dos Mortos, e non a podo seguir ata alá –respondeu.
–Ai, coitado home –dixo o bufo–. Xa sei. Ven á miña casa,
que está nas montañas, e alí hei de dicirche o que tes que
facer. Se segues o meu consello, todo ha de saír ben e has de
reencontrarte coa túa amada.
O bufo guiouno ata unha cova das montañas. Na cova había
moitos homes-bufo e mulleres-bufo, que lle deron unha cáli-
da benvida e o convidaron a comer e descansar. O vello bufo
que o trouxera despoxouse da súa roupaxe de bufo e mos-
trouse como un espírito humano. Colleu un fardo da parede
e dixo:
–Vouche dar isto, pero primeiro teño que explicarche o que
debes e o que non debes facer.
O home, ansioso, botoulle a man ao fardo, pero o espírito
axiña o apartou e dixo:
–Home necio, como podes ser tan toleirán! Se non podes
aprender a agardar, esta menciña non che vai valer para nada.
–Desculpa –dixo–, prometo que terei paciencia.
–Moi ben –dixo o espírito-bufo–, pois atende. Isto é a men-
ciña do sono. Cando a tomes, adormecerás profundamente e,
ao acordares, estarás noutro lugar. Camiña cara ao luceiro da
11
mañá e continúa por ese camiño ata chegares a un sitio onde
hai tres formigueiros. Atoparás a túa muller-espírito a carón
do formigueiro do medio. Ao saír o sol, ela acordará e mos-
trarache un sorriso. Entón levantarase; xa non será un espíri-
to, senón de carne e óso, e poderedes vivir felices xuntos. Iso
si, recorda que tes que ter paciencia. Non debes abrazala nin
tocala de maneira ningunha mentres non cheguedes á vosa
aldea, porque se a tocas, perderala para sempre.
Dito isto, o espírito-bufo soprou un pouco da menciña
sobre a cara do home e este adormeceu decontado. Entón,
todos os espíritos-bufo puxeron as roupaxes de bufo, levan-
taron o home no aire e voaron con el ata o principio do cami-
ño que conducía ao formigueiro do medio, onde o pousaron
baixo unha árbore. Despois voaron ata o lago e, coa axuda da
menciña do sono e os paus de oración, mergulláronse ata che-
garen ao fondo e entraron na Terra dos Mortos. Unha vez alí,
adormeceron os gardiáns de tan misterioso país empregando
a menciña do sono e, con moita reverencia, pousaron os paus
de oración sobre o altar do inframundo. Axiña deron coa
esposa do home e levárona ata a superficie do lago. Unha vez
de volta no mundo dos vivos, colocárona sobre as súas alas e
voaron con ela ata o lugar onde o marido durmía.
Foi el o primeiro en acordar. Ao abrir os ollos, o primeiro
que viu foi o luceiro da mañá, despois viu o formigueiro do
medio e por fin a súa fermosa muller deitada ao seu lado.
Cando espertou, ela sorriulle e díxolle:
12
–O teu amor ten que ser moi grande, máis grande que nin-
gún outro, ou non estariamos aquí.
Rapidamente comezaron a viaxe de volta ao seu país e o
home non esqueceu a advertencia do home-bufo de que
deberían evitar todo desexo mentres non estivesen na aldea.
Viaxaron durante catro días, cada vez máis cerca do seu
mundo, máis cerca da salvación.
Cando xa albiscaban a aldea, a muller detívose e dixo:
–Meu home, vou tan cansa que non podo seguir. Deitémo-
nos aquí a repousar un pouco, e así entraremos na aldea des-
cansados. O marido accedeu e ela deitouse a durmir. Estaba
tan fermosa alí deitada que o home se viu superado polo
desexo e, sen pensalo, tendeu a man para acariñala. No
momento en que a man a tocou, ela acordou sobresaltada e
exclamou:
–Que fixeches? De verdade que me amabas moito, pero non
o suficiente; se fose así, agardarías. Agora terei que morrer
outra vez.
Ante os seus ollos, a muller esvaeceuse e el quedou no chan
desesperado, mentres o vello bufo ouleaba:
–Que mágoa! Que mágoa! Que mágoa!
A partir de entón, o home andou pola terra coma un fantas-
ma, coa ollada fixa, a mente perdida, sen consolo.
Se chega a controlar o seu desexo un pouquiño máis, se non
a chega a tocar, se chega a aguantar con paciencia unhas hori-
13
ñas máis, entón vencería a morte, non só para a súa muller,
senón para toda a humanidade e non habería loito polo pasa-
mento dos seres queridos.
Pero, nese caso, se non houbese morte, o mundo estaría tan
ateigado de xente que non quedaría sitio para moverse, e
habería disputas por cada palmo de terreo, por cada anaco de
comida, de xeito que talvez o que sucedeu foi boa cousa.
15
Era unha vez un labrego que, sendo mozo, viaxara fóra do
país, ninguén sabía a onde. Ao volver, había algo nel que le-
vara a xente a pensar que, malia vivir unha vida sinxela, trou-
xera un gran tesouro consigo. O labrego tiña un fillo que non
mostraba interese ningún nin polo campo nin por ningunha
outra clase de traballo. O fillo cría nos rumores sobre o ouro
enterrado, e estaba convencido de que o seu agarrado pai
había de revelarlle onde estaba antes de morrer, e por iso foi
vivir a unha vila próxima á espera do día en que puidese reci-
bir a súa herdanza.
Por fin tivo noticia de que o vello estaba no leito de morte,
e preguntaba por el. Moi esperanzado, o mozo foi correndo á
ruinosa casa, subiu as escaleiras ata o cuarto do pai e colleu-
lle a man finxindo todo o afecto que podía. O vello abriu os
ollos con dificultade e conseguiu apertar debilmente a man
do fillo. Cun terrible e derradeiro esforzo, díxolle:
–Meu fillo, o ouro está enterrado...
A herdanza
16
E entón morreu sen dicir máis nada.
Así que rematou o funeral, o mozo púxose a buscar o ouro.
O máis probable era que estivese dentro da casa, conque por
aí empezou. Arrincou as táboas do sobrado, escachou o xeso
das paredes, rebuscou polo faiado e pola bodega, pero non
atopou nada. Cando rematou, a casa estaba patas arriba e os
seus curiosos veciños andaban xa a murmurar, ou mesmo lle
preguntaban directamente que estaba a facer. Tiña medo de
que, se lles confesaba que andaba á busca do ouro, intenta-
sen roubarllo, de maneira que dixo que estaba a arranxar a
casa porque quería vivir nun sitio decente, e que se vira obri-
gado a gastar na reforma os aforriños que tiña. Curiosa-
mente, descubriu que lle gustaba bastante o traballo e que,
ademais, tiña un inesperado talento para facelo. Tanto era así
que en pouco tempo tivo unha casa que, non sendo luxosa
exactamente, si que era moito mellor e moi cómoda.
Cando por fin lle quedou claro que o ouro non estaba na
casa, comezou coa horta. Día tras día cavaba e cavaba, sem-
pre coa esperanza de oír o clanc da pa ao bater co cofre, que
seguro que estaba alí enterrado. Escavou ata o último palmo
de terreo arredor da casa, e nada.
–Teño que plantar algo de verdura –díxolles aos veciños–.
Non sei como o vello puido deixar este lugar así de abando-
nado.
Unha vez plantada a horta, sacou o arado do alpendre e
enganchouno ao vello cabalo.
17
–É tempo de sementar o trigo –díxolles aos veciños, que
asentiron sabiamente e se puxeron tamén eles a arar e semen-
tar os seus labradíos.
Na primeira leira non atopou nada. Na segunda leira, nada; e
tampouco achou nada do que andaba a buscar na terceira
e cuarta leiras que arou, achandou e sementou. Chegou o día
en que acabou de arar ata o último recanto da última leira, e
xa non lle quedaba máis onde buscar. Abatido, volveu andan-
do á casa, preguntándose unha e outra vez onde puidera sote-
rrar o seu pai o tesouro. De volta na casa, lavou a suor da xor-
nada, puxo roupa limpa, serviuse un zume fresco de froitas
que atopara aquel mesmo día e saíu á pequena solaina que
construíra cando traballara na casa e na horta. Daba ao poñen-
te, e era un fermoso lugar para sentar a descansar no serán.
Sentou no banco dando un suspiro de satisfacción. Era estra-
ño, pero despois de buscar por todas as partes, xa non estaba
desesperado, senón que experimentaba unha sensación de
benestar despois dunha xornada de duro traballo. Contem-
plou a froita e as verduras da horta, que xa estaban en sazón.
Mirou máis lonxe e viu como se estendían as súas terras ben
traballadas. A medida que o sol ía póndose no horizonte, a luz
foi caendo sobre o trigo maduro que sementara primeiro e de
súpeto todo o campo quedou inundado por un resplandor
dourado. Entón por fin o entendeu. Sorriu con ironía, despois
botouse a rir e brindou co seu defunto pai, que, ao enganalo,
tamén o salvara.
Título orixinal en inglés: The Master, the Servant and the Death and other tales
Colección SETELEGUAS
© do texto: Tim Bowley, 2009
© das ilustracións: Óscar Villán, 2012
© da tradución: Carlos Acevedo, 2012
© desta edición: Kalandraka Editora, 2012
Italia, 37 - 36162 PontevedraTelf.: 986 860 [email protected]
Deseño dos logotipos da colección: Óscar Villán
Impreso en Gráficas Anduriña, PontevedraPrimeira edición: xuño, 2012ISBN: 978-84-8464-792-8DL: PO 244-2012Reservados todos os dereitos
Tim Bowley é un dos grandes contadores
que percorre as vilas e cidades de Galicia, España e Portugal.
Viaxa dende hai anos espallando as súas palabras inglesas
por todos os recunchos do país. Os seus contos ficaron gravados
na memoria de moitas persoas, maiores e pequenos.
Neste libro Tim preséntanos unha selección dos seus mellores contos,
que non nos han deixar indiferentes. O humor, a tenrura, o medo
e o terror, mais tamén a alegría, poboan cada unha destas historias
que nos van permitir viaxar por todo o mundo:
fragas espesas, vales fondos, cumes altísimos, aventuras trepidantes,
personaxes inauditos…
Contos marabillosos, contos do mundo que nos agasallan sabedoría.