SUPLEMENTO DOMINICAL
Diario de Ferrol
5 de abril de 2015
Año XVI / Número 875
“Nuestra vocación es estar a la vanguardia en los tratamientos”MERCEDES PRIETO PRESIDE AFAL FERROLTERRA DESDE SU FUNDACIÓN EN 1999.
EL ALHZÉIMER Y LAS ENFERMEDADES MENTALES CENTRAN EL TRABAJO DE UNA
ENTIDAD QUE BUSCA UNA MEJOR CALIDAD DE VIDA PARA PACIENTES Y FAMILIARES
CIN
E
MÚ
SIC
A“Divergente” es uno de
los estrenos de acción
más destacados de la
cartelera de esta semana
El sonido de los 60
triunfa en el regreso de
los Samar’s a los
escenarios coruñeses
El argentino Ricardo
Romero publica su
primera novela:
“Historia de Roque Rey”
LIB
RO
S Nord
esía
páxin
aLit
era
ria
28
Diario de FerrolDOMINGO,5 ABRIL DE 2015N
ordesía
EVARISTO DOMÍNGUEZ RIAL E OS SEUS
ALUMNOS RECOLLERON UNHA AMPLA MOSTRA
DO LÉXICO E DA FRASEOLOXÍA DE BERGANTIÑOS.
“CANDO CANTA A RAN, VÉN VINDO O VERÁN”
Na lagoa de Alcaián hai unha vila asola-gada. Na mañanci-ña de san Xoán es-
cóitanse cantar os galos e, anque remoto, o tanguido das campás da vella igrexa resoa no silencio das augas. A lenda di que de camiño por aquelas bravas terras, Noso Se-ñor e San Pedro, demandaron pousada. Negáronlla os veciños e por riba de negarlla, encirráronlle os cans. En castigo, a vila foi asola-gada.
Lendas e mitos á parte, paga a pena achegarse á Braña Rubia: su-bimos pola Rabadeira, collemos a estrada que vai a Santa Comba e de chegados a Campelo xa vemos, irto e desolado, o brañal. O primeiro que nos sorprende é unha capela de recente construcción co cemiterio arredor. Pertence a Seavia pero ao ficar lonxe do centro de culto, os ve-ciños obtiveron permiso para erguer un templo no alto, trasladando aos defuntiños, pois nin por afinidade, carácter nin costumes se sentían in-tegrados na parroquia de abaixo. Con anterioridade, xa Parga Pondal excluíra da comarca de Bergantiños o cornecho que penetra entre os
montes de Vilela e Sabadín e rema-ta, estreitado, no monte Castelo. Na consideración xeral, é esta unha te-rra arrombada, excindida, ao de-pender eclesiástica e administrati-vamente de Seavia e Coristanco, e integrarse comercial e económica-mente en Santa Comba.
En forma de faba ou rin, a lagoa de Alcaián aparece desecada na súa maior parte e con abondosa mato-gueira desde a década dos corenta do pasado século, cando a concesio-naria dunha mina abriu dúas canles a cadanseu lado para explotar a ceo aberto os xacementos de rútilo e de titanio, destinados á industria sani-taria e aeronáutica. Contra o verán, ao baixar o nivel, a zona era rica en pastos. Rapaces e rapazas das inme-diacións, e de máis lonxe, acodían co gando, entre a rexouba deles e a ánsia das familias, que temían unha posible caída nos “pozos”. O dos “sete adivais” recibe este nome por-que, segundo o dicir popular, ne-cesítanse sete adivais para acadar o fondo. Un croio arrebolado á auga serviu para verificar o esaxerado da aprezación. Non moi lonxe, atrave-sando un piñeiral, accedemos ao “pozo dos parrulos” (ou do rebolo),
doenzas. Alguén que sabía máis cá nós explicounos que as píntegas (pinchorras, pezoias, salamántigas, sarecas, zampexas…) son pacíficos e beneficiosos anfibios nocturnos, que se agochan entre follas e raicei-ras de lugares sombrizos, alimén-tanse de insectos, lemáchegas e ca-racois, pero nunca de animais mortos, celebran un complexo cor-texo amoroso, xogando, correndo e entrelazándose entre si, e poden vi-vir até vintecinco anos…
Xa nos despedíamos cando co-mezou a chover: “Abril quente e mollado carga o carro e engorda o gando”, lemos no Caderno de Fra-seoloxía bergantiñán.
coa floresta da orela reflectíndose no espello terso da auga, só corta-do, aló no fondo, por un único, soli-tario parruliño que se entretiña indo, lizgairo, dun lado o outro. O “pozo dos parrulos” é o máis fermo-so, o de mellor visibilidade e o de máis doado acceso; ocupa unha su-perficie estimable; quen careza de información podería identificalo coa totalidade da lagoa.
Continuando a ruta, descubri-mos nunha tobeira un niño de pín-tegas. Con inquietantes manchas amarelas sobre a pel negra e gran-des ollos escuros, sen párpados, os nosos paisanos considéranas vene-nosas e causa de múltiples e graves
XULIO VALCÁ[email protected]
Ilustración de Xabier Garo.
Lugares onde volver:Lagoa de Alcaián
Ediciones Vitruvio. Madrid, 2015. 293 páginas.Este volumen reúne la poesía del escritor publicada entre 1990 y 2014. Textos que destacan por una me-
lancolía contenida que logra atravesar la barrera entre el poeta y el lector, conectados a través de sus versos.
Edita Centro Ramón Piñeiro. Santiago, 2011. 404 pá-ginas. Las frases, refranes, pronósticos recogidos en este libro, son una pequeña joya que atesora siglos de
sabiduría popular. Expresiones recopiladas gracias a la colaboración de los alumnos de Bergantiños.
Editorial Galaxia. Vigo, 2015. 131 páginas.Escritos a lo largo de cincuenta años, estos relatos conforman algunas de las mejores páginas de la obra literaria del escritor pontevedrés, miembro fundador del Seminario de Estudos Galegos.
La Factoría de Ideas. Madrid, 2015. 288 páginas.1641: Midori Kumashiro, la hija huérfana de un señor de la guerra, recibe la noticia de que debe abandonar Japón si quiere seguir con vida. No tiene más opción que huir a Inglaterra.
TODAS LAS ESTRELLAS SOLITARIAS
MIGUEL LOSADA
CADERNOS DE FRASEOLOXÍA GALEGA 13
EVARISTO RODRÍGUEZ RIAL
QUINTANA VIVA
XOSÉ FILGUEIRA VALVERDE
EL ABANICO DORADO
CHRISTINA COURTENAY
EEen
lanel p
Egies
sabcola
EEscoobfun
L16seabamá
librosRecomendados
“Las salidas terapéuticas son fundamentales en los enfermos de alzhéimer”
Milagros Prieto pre-side la Asociación de Familiares de Enfermos de Al-
zhéimer desde el año 1999, coinci-diendo con la constitución de la asociación. AFAL cuenta con unos 300 socios y unos 80 usuarios. En continua actualización, la entidad trabaja ahora en facilitar la localiza-ción de personas con alzhéimer.
AFAL ha puesto en marcha un nuevo sistema de identifica-ción y localización para enfer-mos de alzhéimer. ¿A qué res-ponde esta iniciativa y cómo funcionará?Se trata de un proyecto completa-mente nuevo y del que tan solo hay precedentes en las comunidades de Asturias y de Madrid. Es evidente que, en los primeros estadíos de la enfermedad de alzhéimer o de cual-quier otra demencia, el enfermo su-fre problemas de desorientación, pequeños despistes… y eso genera un fuerte estrés en sus familias. El sistema de localización busca ni más ni menos reducir esa preocupa-ción familiar y facilitar la identifica-ción del enfermo en caso de que esa desorientación le lleve a perderse. Para ello, AFAL facilita una chapa a las familias, que deberá llevar la persona afectada. Incluye un códi-go QR en el que previamente se in-troduce una serie de datos, facilita-dos por la propia familia, tales como el nombre y apellidos, la enferme-dad, un número de contacto… Lo identifica, en dos palabras. En caso de búsqueda, cualquier persona que se haya descargado gratuitamente la aplicación en el teléfono móvil podrá identificarlo y, así, facilitar su localización. En este proyecto, me gustaría destacar que será muy im-portante la implicación de las fuer-zas del orden, desde Policía Local hasta Guardia Civil, pasando por Bomberos o Protección Civil. Y, por ello, desde AFAL intensificaremos la información para dar a conocer la iniciativa.
También en la línea de que el enfermo pueda mantener una vida independiente AFAL traba-ja en la adaptación al hogar de los pacientes. ¿Qué necesida-des tienen estos enfermos en sus casas?Muchísimas. Por ello, cuando la fa-milia decide que su mayor afectado de alzhéimer u otra demencia acu-da a uno de nuestros centros tera-péuticos, una de las primeras medi-das que p lan teamos e s l a elaboración de una ficha de accesi-bilidad del hogar. El objetivo no es otro más que ayudar a las familias a adoptar una serie de medidas, en muchos casos muy sencillas, que le permitirán mejorar notablemente su calidad de vida. Reparar en deta-lles que para los enfermos pueden convertirse en grandes obstáculos como las esquinas de los muebles, que podemos proteger, utilizar al-fombras antideslizantes, adaptar el
MILAGROS PRIETOPRESIDENTA DE AFAL FERROLTERRA
LA ENTIDAD HA PUESTO EN MARCHA UN SISTEMA
DE IDENTIFICACIÓN, QUE NO EXISTÍA EN GALICIA C.R.C.
baño para facilitar el aseo... Un sin-fín de pequeñas medidas para lo-grar grandes avances.
La asociación presta específi-camente sus servicios en los centros de día, ¿qué atención básica existe para usuarios y familiares?En nuestros centros de día terapéu-ticos –el de la asociación y el de la Red Pública– AFAL Ferrolterra desa-rrolla para los enfermos toda una serie de terapias no farmacológicas basadas en la estimulación cogniti-va. Son muchos los talleres, desde gimnasia y musicología hasta esti-mulación cognitiva, pasando por talleres de cocina, actividades de la
vida diaria… También programas como Terapias en Sociedad, Equi-noterapia, Natura o Estimulanet, por citar sólo algunos. Otros servi-cios son el de comedor, transporte, peluquería, fisioterapia, logopedia, podología… La carta de servicios para la familia también es bastante amplia, desde terapias grupales hasta apoyo psicológico, asesora-miento jurídico sobre las ayudas que tienen a su disposición o trámi-tes como la incapacitación judicial. La formación también es importan-te, ya que a través de charlas o cur-sos, se ofrecen claves fundamenta-les. Desde cómo levantar a un enfermo a la actitud que tomar ante ciertas conductas, por poner tan sólo dos ejemplos. Desde la asocia-ción también tenemos un ambicio-so programa de préstamo de pro-ductos de apoyo a nuestras familias.
Uno de los puntos fuertes de la entidad son las actividades más allá de las prescritas médi-camente, como las sociales o culturales para mantener en forma la mente del usuario, ¿cuáles destacaría?Sin duda, a día de hoy, las salidas terapéuticas. Las iniciamos con el programa Terapias en Sociedad, a través del cual nuestros mayores disfrutan de un ocio acorde a sus gustos, como visitas a museos y ex-posiciones; comidas campestres o funciones teatrales y conciertos. Y, más recientemente, fuimos un paso más allá con Equinoterapia. Un pro-grama de estimulación cognitiva que llevamos a cabo en el centro ecuestre de La Finca y que incluye desde una aproximación al equino, con sus correspondientes cuidados, hasta los paseos a lomos del caba-llo. Un programa verdaderamente satisfactorio para nuestros usua-rios.
También apuesta AFAL por la relación intergeneracional, ¿qué aporta el usuario de la en-tidad a los demás y qué pueden aportarle en su día a día los jó-venes?Los mayores de AFAL aportan sabi-duría, candidez y experiencia y, so-bre todo, amplían las miras de los jóvenes. Les descubren qué es el Al-zhéimer y les piden que se pongan en el lugar del otro. Los jóvenes, por su parte, les infunden alegría a nuestros mayores y les dan conver-sación.
En este año 2015, ¿se ampliará todavía más la oferta de activi-dades para los usuarios de sus centros?Sin duda, nuestra vocación es estar a la vanguardia de los tratamientos no farmacológicos. Introducir nue-vos programas siempre basados en la estimulación cognitiva. A través de las nuevas tecnologías, de los animales, del contacto con las plan-tas, de la música… Nunca estamos parados. No descansamos.
La entidad está a la
vanguardia de los
tratamientos no
farmacológicos,
con terapias
fuera de los centros,
con caballos,
plantaciones o
asistencia a eventos
laEntre
vis
ta
29
Diario de FerrolDOMINGO,
5 ABRIL DE 2015 Nordesía
APOTEOSO DAS PERCHAS
XESÚS CONSTELA
Edicións Embora. Ferrol, 2015
15 euros
Se non nos trabucamos, estamos
ante a primeira novela traducida na
península da brillante poeta e narra-
dora islandesa Kristín Ómarsdóttir
(Reykjavík, 1962), autora de grande
imaxinación e nervio narrativo de al-
tos voos, como o demostra aquí.
Nesta galardonada novela, Ómars-
dóttir relata a historia de catro irmáns e o seu pai viúvo que velan o corpo
inerte de Jóhanna. Coa morte da última das mulleres da súa dinastía, os
homes parecen destinados a se reuniren con elas no ceo, onde frecuentan
a Ernest Hemingway e Leonardo da Vinci arredor dun ron Bacardi para ob-
servar o comportamento dos vivos. Baixo a mirada distante do mozo Hög-
ni, e a través de diálogos ricos en frases sentenciosas, asisten a un universo
carnavalesco no que o mundo dos defuntos semella máis real ca o dos vi-
vos. Áxil e lograda tradución do poeta cangués Elías Portela (Elías Knörr)
para unha proposta do máis estimulante.
Divertimento napolitano
MEU AMOR, EU MORRO
KRISTÍN ÓMARSDOTTIR
TRAD. ELÍAS PORTELA
Rinoceronte / 18,50 euros
Xesús Constela é un autor “de culto”, dos máis interesan-tes do momento
actual, dono xa dunha certa biblio-grafía na que figuran obras galardo-nadas con premios como o Torrente Ballester ou o García Barros. Cons-tela (Ferrol, 1963) é deses autores que conceden ao lector o don da in-telixencia, do que é doado deducir que as súas son obras que precisan dunha lectura entregada.
Dito doutra maneira, Xesús Constela outorga á hora das facili-dades as xustas para acompañar os libros dun narrador sabido que con-ta historias moi, moi sabedoras. Ora, con esta “nouvelle” ou “nove-leta”, non sei se en galego a palabra sería noveliña porque hai un aquel de pexoractivo que non serviría para definir a novela breve, Apoteo-se das perchas (Edicións Embora, Ferrol 2015), moi ben publicada pola primeira editora ferrolá, Cons-tela entra no territorio do diverti-mento. O que, sen contradicir o que expuxen anteriormente, fai que o autor de As humanas proporcións aborde unha literatura máis “soft”, máis para todos os lectores. A histo-ria última de Constela ten lugar en Nápoles. Onde un mendigo propina unha malleira brutal a un suxeito
transatlántico cunha tropa que el define como perchas. Eses instru-mentos radicalmente espidos (de todo, pois) unha vez que deixan caer a roupa.
As perchas de marras serán ase-sinadas a bordo, tal como descubre o comisario a cárrego da investiga-ción, e por aí van os tiros dunha na-rración da que non debo contar máis a risco de semellar un “spoiler”. Que non quero. Que o lector que se adentre neste mar proceloso (está, por suposto, o tipo mallado por Tommaso, e o por que da malleira) atopará nel, no que ven despois do preámbulo que veño de narrar, moi-tas razón para desfrutar da escrita de Constela, da intelixencia con que argumenta, da elegancia con que conta, da habelencia para atar ca-bos de maneira que no aire fique soamente ese aire tan sutil que im-pregna as historias dun autor de verdade. Xesús Constela. Quen de-beu de pasalo ben escribindo este libro. Nós tamén ao lelo. Mención á parte para Embora. Todo un luxo para unha cidade como Ferrol. Non soamente polo que edita senón polo ben que o fai. Supoño que non lle faltarán folgos administrados por quen deberan velar porque seme-llantes iniciativas (criadoras de em-prego ademáis) non veñan abaixo.
FASCINANTE
IMAXINACIÓN
ISLANDESA
“Como acontece
tamén coa de
Venecia ou
Dubrovnik, lugares
onde se despraza a
acción, poisque o
mendigo devandito
fuxe da miseria
siciliana para...”
aparentemente descoñecido. A des-cripción napolitana resulta moi efi-caz. Como acontece tamén coa de Venecia ou Dubrovnik, lugares onde se despraza a acción, poisque o mendigo devandito fuxe da miseria siciliana para embarcar nun deses megacruceiros tan “´á la page” (al-gún deles recala periódicamente no porto de Ferrol).
Eficacia, digo, ou economía ex-presiva, a de Xesús Constela, como se dunha axencia de viaxes se trata-se, mais peneirada polo fino estilis-ta que este autor é. O cal que o men-digo, Tommaso Bonanno, camareiro no Spirit of the Seas, alterna no
acgrnBtequtequdu
CdlibtaOlesedpaseFepo
máis
Lib
ros
30
Diario de FerrolDOMINGO,5 ABRIL DE 2015N
ordesía
VICENTE ARAGUAS
Aínda que non o pareza, este ano
adícanselle as Letras Galegas a
Xosé Filgueira Valverde (1906-
1996). A fervenza de títulos que
acompaña esta celebración ten ata
o de agora como única novidade a
reedición da que probablemente
sexa a súa obra máis presentable.
Estamos ante unha colección de
escritos breves elaborados ao longo de medio século, os relatos de “Quinta-
na Viva” inícianse con “Os nenos”, narracións escritas no ronsel das “Cou-
sas” de Castelao nas que o autor de Adral refl icte o seu xeito de contemplar
o vivir galego. Recreación de personaxes e escenas dun tempo ido, estes
relatos breves tratan temas populares con cativos como protagonistas. Fil-
gueira afronta estes relatos cunha prosa sinxela e sosegada na que amosa
unha gran calidade poética. A edición acompáñase dos debuxos oroxinais
de Castelao e Xosé Sesto. Non sobraba nesta didáctica conmemoración
unha introdución ao libro, que desta volta quedará para mellor ocasión.
QUINTANA VIVA
XOSÉ FILGUEIRA VALVERDE
Editorial Galaxia / 12 euros
OS MELLORES
CONTOS DE
FILGUEIRA
Ricardo Romero: noticia
del caminante insomne
Historia de Roque Rey” es la primera novela que conocemos del ar-gentino-entrerriano
Ricardo Romero, poseedor de un sóli-do corpus narrativo (novelas y relatos) y metido en aventuras editoriales. Esta de Roque Rey es novela de gran tone-laje en sus quinientas páginas de apre-tada prosa, de erizado tejido verbal que el novelista prodiga, acaso en ex-ceso, y por ello puede el lector tener la sensación de que hay pasajes sobrees-critos. Por contra, la dilatada andadu-ra de Roque (el insomne caminante que calza los zapatos de los muertos), abarca desde Perón hasta los albores del siglo XXI, obliga a amplias elipsis temporales al servicio de las muchas mudanzas, prósperas o adversas, que de todo hay, en el cambiante periplo existencial de este antiheroico perso-naje, extravagante y doloroso, que re-corre escenarios urbanos o rurales como lenitivo a sus delirios y obsesio-nes, a sus orfandades y quebrantos fruto de las huellas que le dejan algu-nos seres que atraviesan su vida y que va reencontrando conforme se acerca al final de su ruta.
Está el lector ante una novela que gira en la órbita de su protago-nista y que tiene sus contrapuntos
LUIS ALONSO
GIRGADO
en los ecos de diversas épocas de la historia argentina, en el elenco de personajes que salen al camino de su existencia y en la alternante geo-grafía narrativa que lleva a espacios cerrados y lóbregos y hasta sórdi-dos, misteriosos, en los que se fra-gua la desolación, la pesadilla, el dolor de un Roque aspirante a so-breviviente.
La caracterización externa e in-terna de la cosmovisión que tiñe la historia, nos remite al expresionis-mo y el dibujo de muchos de los personajes y algunas escenografías así lo acredita. También el psicoaná-lisis, el ámbito onírico y el registro de lo fantástico (insólito, inverosí-mil) están presentes. El heterogé-neo espectro de anécdotas vinculan al protagonista con la muerte, el abandono, la locura, el baile, la mú-sica, los muertos, las heridas de la memoria, el acecho del duro apren-dizaje de la vida, la autodestrucción y el amor. Desenvuelve el novelista una peculiar y hostil hoja de ruta en la que el protagonista encalla una y otra vez. La andadura rítmico-ex-presiva es tan demorada como brus-ca; el lenguaje narrativo, inhóspito; la temporalidad, lineal y amplifica-da. Historia y discurso van en para-lelo, con algunas retrospectivas epistolares.
Naturalmente, en el desarrollo de una historia de curso tan prolon-gado y abierto, incierto además, no siempre la intensidad es uniforme, y ello no lo alivian las numerosas salidas de la historia (los excursos) de un narrador descaradamente omnisciente. De los personajes, el más fresco y vital, y a la vez el más enfermizo es el de la adolescente Natalia, cuya presencia vitaliza y acelera el tempo narrativo y la ten-sión de la trama, a la que añade una nota de morbosa sexualidad en su condición de perversa Lolita.
Es “Historia de Roque Rey” una novela sobre el desasosiego existen-cial, sobre los límites y fronteras de la locura y la cordura, la felicidad y el sufrimiento, los entreveros de la vida y la muerte, los silencios y mis-terios del ser humano, la lucha con-tra el destino y los mecanismos irra-cionales, crueles, fallidos con frecuencia, para resistir frente al atroz absurdo de lo cotidiano.
Ricardo Romero ha escrito, pues, una novela erizada de males, da-ños, destrucciones. Una novela am-biciosa, de elevado alcance y empe-ño, que nos mantiene en jaque como lectores. Pasa por nosotros y nosotros por ella no sin más de un asombro, de una incredulidad, de una incertidumbre. Interesa más de lo que gusta, porque no es fácil ni simple. Valga el aviso.
Tras la publicación de “La jugue-
tería errante”, “El canto del cisne”
y “Trabajos de amor ensangrenta-
dos”, Impedimenta publica el pri-
mer caso de la deliciosa serie de
novelas del extravagante profesor
de Oxford y sabueso aficionado
Gervase Fen, cumbre de la edad
dorada de la novela de detectives
inglesa, sofi sticada y humorística, cualidades que aparecen en este en-
trega inicial.
Las compañías de teatro suelen ser siempre un hervidero de habladu-
rías, pero pocas son tan intrigantes como la que se encuentra actuando
en estos momentos en Oxford. La letal Yseut, actriz mediocre y malicio-
sa, es el centro de todas las miradas, aunque su principal talento consis-
te en destrozar las vidas de los hombres que la rodean. Hasta que es
hallada muerta en extrañas circunstancias. Por fortuna, entre bastido-
res se encuentra el profesor Gervase Fen, quien halla mayor placer en
resolver crímenes que en enseñar literatura inglesa. Y cuanto más in-
vestiga el caso, más cuenta se da de que cualquiera que conociese a
Yseut sería candidato a asesinarla. Su cadáver ha dejado una pista reve-
ladora: una reproducción de un anillo en forma de mosca dorada.
EL MISTERIO
DE LA MOSCA DORADA
EDMUND CRISPIN
Impedimenta / 22.50 euros
EL PRIMER CASO
DEL DETECTIVE
GERVASE FEN
CÓMO HABLAR DE DINERO
JOHN LANCHESTER
Anagrama / 19.90 euros
La información económica expul-
sa, a veces a conciencia, a la inmen-
sa mayoría de la población acerca
de lo relacionado con el dinero y la
riqueza. Advertido de esta tara, el
gran novelista John Lanchester
(“Capital”) realiza un manual que,
como mínimo, resulya enorme-
mente entretenido. Estamos ante
un libro sobre economía para los que no entienden de economía, aun-
que los que sí entienden lo leerán con idéntica fruición, porque Lan-
chester es un divulgador portentoso, que utiliza una aguda ironía y
aplica su sagacidad en desmontar clichés. Y de este modo nos explica
cómo hemos llegado hasta aquí, por qué bajo la apariencia de impeca-
ble funcionamiento la economía del último cuarto del siglo XX se con-
virtió en algo muy parecido a un casino manejado por tahúres y cómo
la impulsiva decisión de un bróker con exceso de testosterona o la ma-
niobra de un fi nanciero codicioso acaba mandando al paro a miles de
personas o haciéndonos pasar apuros para llegar a fi n de mes. Es el
efecto mariposa aplicado a la economía y se llama globalización.
ECONOMÍA PARA
LEGOS CON UNA
SONRISA
másLib
ros
31
Diario de FerrolDOMINGO,
5 ABRIL DE 2015 Nordesía
HISTORIA DE ROQUE REY
RICARDO ROMERO
Ed. Eterna Cadencia
19,50 euros
gdobr
tehimpeaslisdemnealabsimdiy unla
HISTORIA DE ROQUE REY
só ocasionalmente que ver entre si, polo que a multiplicidade de tramas e situacións é a tónica. Hai, porén, unha certa tendencia á primeira persoa, á confesión protagónica, e á temporalización actual ou próxima aos nosos días. Polo demais, a varie-dade de propostas é doadamente comprobable.
“O monxe en plena crise espiri-tual, o náufrago no medio do océa-no, a muller maltratada que reúne forzas para se rebelar” ou “a nai adolescente, o home con tendencias suicidas, a enferma terminal dispos-ta a espremer os seus últimos meses de vida” son os orixinais argumen-tos que dende o texto de contracu-berta do libro se nos advirte pode-mos ler neste volume.
É máis, fáisenos ver tamén alí unha reflexión que nin sequera os máis sabios orientais de hai dous mil anos conseguirían desentrañar: “Que é vivir se non camiñar pola corda frouxa?”. Seica aí está o xer-molo do propio título. Un título, re-mata o cuarto de cuberta, co que “Mercedes Leobalde móstrase como unha hábil narradora para descifrar os camiños da vida”.
Hábil, si. Pero resulta que a crea-ción non é unha fontanería da escri-ta.
Non abonda con dispoñer, unha
Dourada medianía
M ercedes Leobalde (A Coruña, 1967) é licenciada en Filoloxía Galego-
Portuguesa, o que lle asegura o co-ñecemento razoable da nosa tradi-ción literaria e dos recursos gramático-retóricos básicos para a escrita.
Tamén axuda ao feito que se tive-se desempeñado no pasado como docente e, na actualidade, como tradutora, o que facilita o traballo coas palabras e a súa ductilidade. Por tanto, tales condicións fan dela unha frecuentadora da ferramenta dende o anco do expresivo-creativo que posibilita a produción en condi-cións de aceptable corrección.
Outra cousa é a capacidade para sorprender literariamente cunha voz propia, cun selo na escritura que identifique unha obra cunha man.
Aí é onde a Mercedes Leobalde aínda lle resta un longo camiño por andar, a xulgar polo recente Funam-bulistas, distinguido co Premio de Narrativa Curta Ánxel Fole (estou seguro de que o xurado escolmou o mellor entre o que se lle presentou) e publicado por Xerais.
Funambulistas é un volume de historias breves nas que predomina o minirrelato. As narracións teñen
tras doutra, secuencias gramatical-mente correctas, nin describir se-guindo un libro de tópicos, nin pre-sentar un argumentario tan previsible que nas tres primeiras li-ñas xa é posible saber como acaba-rán moitas das situacións e de que maneira e por que.
A vida é moito máis complexa que o maniqueísmo do branco e ne-gro, que as situacións de resolución efecto-causa, que o efectismo gasto dun título aparentemente ocorrente que pretende causar novidade no engastado cunha historia de remate imprevisto que, xustamente nese preanuncio antitético, está xa de-funtada, o que non sería problema se, dende o estético, a proposta su-bise a aposta, procurase romper o teito de dourada medianía polo que transitan estas páxinas.
Nada novo achega Mercedes Le-obalde neste Funambulistas que Xe-rais suma á colección Narrativa. Non hai aquí ren que non fose con-tado, con máis ambición e esplen-dor, por moitos outros e en ben di-versos lugares. Mais é indubidable que a autora ten a ferramenta, ten o material e ten a vontade. Posúe, por tanto, o necesario para que futuras propostas alcancen unha excelencia que desta volta non soubo ofrecer-nos.
letra
sA
tlá
ntic
as
ARMANDO [email protected]
32
Diario de FerrolDOMINGO,5 ABRIL DE 2015N
ordesía
FUNAMBULISTAS
MERCEDES LEOBALDE
Xerais, Vigo 2015
15 euros
Poñecigr
FUNAMBULISTAS
Desta volta, e por pri-meira vez, non lles-vou falar dun libro que lin. Trátase en
realidadedunha novela que aínda non está no mercado. Editaráse no mes de xullo, aomesmo tempo, en Estados Unidos e Gran Bretaña. A propia historia desta publicación re-úne todos os requisitos que un escri-tor de éxito necesitaría para cons-truir un bestseller: unha anciá novelista, avogados sureños, axentes literarios dispostos á todo, editoriais desexosas de dar co gran pelotazo do 2015, denuncias anónimas, in-vestigacións estatais, teorías da conspiración, e por último, o obxec-tivo final: o crecemento do interese público por unha novela na práctica aínda inexistente.
O certo é que a prensa española fíxose moi pouco eco desta nova que en Estados Unidos é a sensación cultural do ano: a escritora Harper Lee, famosa por ter obtido o Pulit-zer de Literatura en 1960 por Matar un rousinol, rompe o seu silencio de corenta e cinco anos e publica, aos seus oitenta e oito, unha nova nove-la. Situada vinte anos máis tarde, repiten os mesmos personaxes e su-pón unha secuela da anterior. Que-dan xa no aire as preguntas que ata o de agora se facían polas razón de Lee para non continuar a escribir: ¿Síndrome da obra mestra que de-vora ao seu autor? ¿Medo a non re-petir o éxito, a ser xulgada en reali-dade coma mediocre? O certo é que se retirou e, pese a certos faladoiros que a relacionaban dun xeito ou do-utro con Capote, xamáis regresou á primeira liña literaria. Ata agora.
O caso de Harper Lee semella di-ferenteaos de Salinger ou Pynchon. Sendo esquiva, tampouco foi abso-lutamente fuxidía dos focos. En 2010 o presidente Obama entre-goulle o National Book Award 2010, e durante anos foi aceptando varios premios máis, pero agora parece ocultarse máis ca nunca de todo o público. Daquela, hai cinco anos, as fotos amosaban unha anciá case igual de conservada que a súa irmá Alice, quince anos maior, e que mo-rreu hai uns meses á venerable ida-de de 103 anos. Esta, foi ata o final da súa vida, a albacea e avogada da
súa irmá, aínda que antes xa come-zara a intervir en escea unha ruti-lante avogada, Tonja Carter, quen litigou sobre dereitos de autor co antigo axente de Lee e escribiu car-tas de rexeitamento en nome de Harper Lee contra unha biografía autorizada por Alice Lee e, ao parecer,tamén pola propia escrito-ra.
O asunto deixou de estar enlea-do coa piadosa morte de Alice en novembro de 2014. Tonja Carter ocupou de cheo o seu lugar, e hai poucas semanas anunciou de xeito confuso a través de emails dirixidos a Harper Collins e ao New York Ti-mes, a formidable nova da apari-ción dun manuscrito de Harper Lee esquecido nunha cámara de seguri-dade, mesmo para a autora, por es-tar encuadernado coas tapas de Matar un rousinol. Fora escrito, se-gundo dixo Carter, antes de Matar un Rousinol, pero o editor de entón suxeriulle elaborar unha obra situa-da vinte anos antes. Así naceu a obra que lle deu o Pulitzer. Agora temos, de súpeto, a aparición desta secuela escrita, según Carter, con
novela, que levará o título de Go set a Watchman. Carter foi secretaria do bufete de Alice Lee antes de esta-blecerse por conta propia tras mon-tar un restaurante que foi un fraca-so. Harper Collins non ten falado directamente coa autora, senón só con Tonja Carter e co seu novo axen-te, Paul Bloomberg, que actúan como intermediarios únicos. De fei-to, Bloomberg xa puxo á venta os dereitos de tradución da novela. Para elo obriga aos editores intere-sados a acudir ao seu despacho de Londres e literalmente, puxar pola obra sen permitirlles sequera botar unha ollada“por medo á piratería”, afirma. Pídelles, literalmente, fe, algo que é compatible coa vida ínti-ma dun empresario, pero non coa súa actividade laboral. Ata onde eu sei, polo dagora só a editorial fran-cesa Grasset ten aceptado ás condi-cións de Bloomberg e Le Figaro mesmo faise eco dun posible tercei-ro manuscrito sobre un crimen quíntuple cometido por un sacerdo-te nos anos setenta, que a propia Lee investigou coa axuda de Tom Radney, avogado do reverendo. Con esta palabra, O reverendo, titula-ríase o manuscrito do que non se sabe nada máis.
Mentras, un guardia de seguri-dade, supónse que pagado por Ton-ja Carter, impide o acceso aos pra-dos da residencia de anciáns onde vive Harper Lee, para apartar a in-trusos non desexados. Xa se ten confirmado que ela non acudirá á presentar a novela, e que a editorial Harper Collins tirará na súa primei-ra edición dous millóns de exempla-res. En calquera caso, os beneficia-rios xa teñen o que buscaban: un éxito literario de primeiro nivel, po-súa a calidade que posúa. Para xul-galo, haberá que esperar a xullo. Polo dagora, debemos supór que tal vez sexa certo que foi unha obra de xuventude de Lee, e que polo tanto haberá constancia nas súas páxinas do seu persoal talento literario. En todo caso, o tempo encargarase de desvela, coma sempre, todo.Ou case todo.
anterioridade á propia obra gaña-dora do premio. Unha precuela-se-cuela, entón. Obviamente, estas declaracións provocaron unha ava-lancha de rumores e confusións que chocaron co muro de silencio da au-tora. O Estado de Alabama viuse obrigado a intervir polas denuncias anónimas que falaban do estado se-nil de Harper Lee, que estaría sendo utilizada, ao parecer, por Tonja Car-ter para o seu beneficio persoal. O funcionario enviado polas autorida-des constatou que malia estar case xorda e cega, Lee gozaba dunha es-pléndida saúde mental e unha total lucidez.
Hai cousas tan curiosas que pare-cen sacadas dunha novela sureña. Como é sabido, Monroeville non só é a localidade natal de Harper Lee, senón tamén de Truman Capote. Ambos eran bos amigos, e estudia-ron xuntos. O sogro de Tonja Carter era primo de Capote. Os amigos máis cercanos á autora negan ter sabido desa suposta antiga amizade de Tonja Carter con Harper e Alice Lee, igual que, aseguran, nunca ti-veran oído a Lee falar desta antiga
X. A. LÓPEZ SILVA
Herper Lee e a secuela de Matar un Ruiseñol
via
xeIn
consta
nte
33
Diario de FerrolDOMINGO,
5 ABRIL DE 2015 Nordesía
“Pídelles,
literalmente, fe, algo
que é compatible
coa vida íntima dun
empresario, pero
non coa súa
actividade laboral”
La vida real se introduce entre los estrenos de la semana
Basada en una historia real de finales del si-glo XIX, “La historia de Marie Heurtin”
narra la lucha por el aprendizaje de Marie Heurtin (Ariana Rivoire), una joven de 14 años, sorda y ciega de nacimiento e incapaz de comuni-carse con el mundo exterior. Sus pa-dres acuden al Instituto Larnay, es-pecializado en la educación de niñas sordas, donde a pesar del es-cepticismo general, la hermana Marguerite (Isabelle Carré) acoge a esta “pequeña salvaje” bajo su pro-tección, haciendo lo posible para educarla y sacarla de la oscuridad.
De divergente a “In-surgente” en la se-gunda entrega de esta saga. En esta se-
cuela de “Divergente” (2014), Tris (Shailene Woodley) y Cuatro (Theo James) son fugitivos perseguidos por Jeanine (Kate Winslet), líder de la élite hambrienta de poder de Eru-dición.
Atormentada por las decisiones del pasado pero desesperada por proteger a sus seres queridos, la protagonista buscará aliados y res-puestas en las ruinas de una Chica-go futurista.
VELOCIDAD
Por otro lado, se estrena también la séptima entrega de la taquillera “Fast and Furious” (“A todo gas”), donde el equipo de Dom (Vin Die-sel) y Brian (Paul Walker, fallecido en un accidente antes de terminar el rodaje) lleva un año intentando adaptarse a la legalidad después de ser indultado y regresar a Estados Unidos, pero las cosas ya no son lo mismo.
Ninguno de ellos puede imagi-nar que un frío asesino británico en-trenado para realizar operaciones secretas pasará a convertirse en su mayor peligro debido a un asunto pendiente.
“Divergente” y “Fast & Furious”: las sagas de acción toman los cines
Antonio Resines presidirá la
Academia de Cine ya que
encabeza la única candidatura
presentada para optar al cargo.
La directora Gracia Querejeta y
el productor Edmon Roch le
acompañarán en la terna como
vicepresidentes. Al ser la única
candidatura recibida, los
miembros de la Academia la
ratifi carán “sin necesidad de
votación”, en la próxima
asamblea general, el 9 de mayo.
La película “Monty Python and
the Holy Grail” será una de las
homenajeadas en Tribeca,
durante el festival de cine más
relevante de Nueva York. Del 15
al 26 de abril vuelve a extender
su alfombra roja el festival que
creó Robert De Niro para activar
la economía y el turismo del
barrio que quedó ensombrecido
por la caída de las Torres
Gemelas. EFE
ANTONIO RESINES, NUEVO
PRESIDENTE DE LA
ACADEMIA DE CINE
HOMENAJE A LOS MONTY
PYTHON EN EL PRÓXIMO
FESTIVAL DE TRIBECA
El veterano actor canadiense
Christopher Plummer, en la foto
acompañado por la actriz
Shirley MacLaine, dejó la huella
de sus pies y manos en el Teatro
Chino de Hollywood. EFE/N.P.
CHRISTOPHER PLUMMER
DEJA SUS HUELLAS EN EL
TEATRO CHINO
EL CINE DE ACCIÓN
PROTAGONIZA LA
CARTELERA DE LA
SEMANA SANTA, CON
NUEVAS ENTREGAS DE
CONOCIDAS SAGAS
LA LUCHA POR UN
DIVORCIO Y LA
HISTORIA DE UNA
JOVEN SORDA Y CIEGA
COMPLETAN LAS
NOVEDADES
CINEMATOGRÁFICAS
DE ESTOS DÍAS
FESTIVOS
Por último, se estrena “Gett: El divorcio de Viviane Amsalem”. Des-pués de años separada de su mari-do, Viviane (Ronit Elkabetz) debe luchar ante el Tribunal Rabínico para conseguir el divorcio legal de su esposo Elisha (Simon Abkarian) y poder mejorar así su calidad de vida. Sin embargo, Elisha se niega, y el divorcio en Israel solo es posible si el marido da su consentimiento.
Dirigida por la propia Elkabetz y por su hermano Ronit, la cinta, una denuncia a la situación actual de las mujeres en Israel, cierra la trilogía de estos hermanos sobre la emanci-pación femenina en este país.
cuentra con su padre Neville (Ben Mendelsohn), también preso y al que no ve desde su infancia.
Pese a las tensiones iniciales, pa-dre e hijo establecerán una relación para protegerse mutuamente en el entorno hostil de la prisión, en este drama carcelario que acumula una veintena de premios en festivales internacionales.
Cartel promocional de la última entrega de “Fast & Furious”.
Por último, esta Semana Santa también se estrena “Convicto (Sta-rred up)”, que narra una relación paternofilial que se desarrolla entre rejas.
Después de ser transferido desde el reformatorio a la cárcel de adul-tos dos años antes de lo que le co-rresponde debido a su violencia, Eric Love (Jack O’Connell) se reen-
cin
eTeatro
34
Diario de FerrolDOMINGO,5 ABRIL DE 2015N
ordesía
Starred up es una gran, gran película. Pero su arranque, 10 minutos de silencio
de su protagonista mientras cumple con todos los protocolos de un pre-sidiario en su primer día de cárcel, es extraordinario. En él se sintetiza toda la experiencia que vamos a (mal)vivir durante la siguiente hora y media. La cárcel, tal cual es. O tal cual uno puede imaginarse que es.
Starred up cuenta una historia de padre-hijo, encarnados, porque es más que interpretar lo que hacen, por unos extraordinarios Rupert Friend (el padre) y Ben Meldenshon (el hijo). La historia arranca con la llegada del joven Erick Love a la cárcel, un chaval de 19 años hiper-violento e incapaz de controlar su ira. En la prisión lo espera su padre, que cumple la perpetua. Love pa-dre, consciente de que su chaval va a lograr, y muy pronto, que lo ma-ten, intenta protegerlo. Pero si sus carencias como progenitor en el mundo real eran espantosas, en un ambiente como la cárcel son tiritas para una herida de las que desan-gran.
David Mackenzie no se queda en filmar bien un guion extraordinario, difícil, implacable de Jonathan As-ser, ni más ni menos que un tera-peuta de presidios, al igual que uno de los personajes de la cinta. No, Mackenzie filma un peliculón por-que trabaja la puesta en escena has-ta entender en cada plano cómo tiene que contarse esta historia para sacarle todo su potencial. Nada de cámara lenta, de sobreimpresiones, de fundidos. Rigidez espartana en el montaje que solo se rompe con cortes de plano y un trabajo de en-cuadre, de tempo y de silencio colo-sal para que vivamos también au-diovisualmente qué es estar allí, qué se siente al bajar al Hades y sa-ber que la vuelta al mundo está muy, muy lejos.
Decían los veteranos de Salvar al soldado Ryan al ver ese espanto-so y extraordinario arranque que solo faltaba el olor de la sangre para estar allí, que eso era la guerra. Ima-gino que si a un expresidiario lo sientan a ver Starred up dirá algo parecido. Se nota que esta historia está escrita por alguien que conoce
ÁNGEL LUIS SUCASAS
Starred up es más relevante que casi cualquier otra cosa con fecha de 2015 que ha pasado por las salas. Dura de ver. Imprescindible, tam-bién.
“Starred Up”La cárcel
ese mundo de una manera a la que el guionista más versátil y compro-metido de Hollywood, ese que se pasa mes o mes pico de inmersión en el ambiente que va a retratar, no podría aspirar. Que Asser, su guio-nista, haya trabajado en una prisión se plasma en los detalles más ni-mios, los que le dan filo de acero a la película.
Por ejemplo, cuando en su arran-que vemos cómo Love hijo tiene que agacharse, desnudo, mientras uno de los guardas usa una lupa para ver si lleva algo oculto en el ano. También en el argot, que dificulta y mucho seguir algunas conversacio-nes en el original, tanto por el léxico propio de la cárcel como porque los personajes a veces son capaces de sobreentender cosas que el especta-dor no capta o capta difusamente.
Pero no podría filmarse esta pelí-cula de otra manera. Tiene que ha-ber una barrera que saltar para el que se acomoda en la butaca. Tiene que sentirse (y se sentirá) incómo-do con ella. Deseoso de salirse de la sala.
Pero Starred up atrapa. Sabe no recrearse en un exceso de violencia sin perder ni un gramo de crudeza. Sabe también cómo se puede uno tragar que incluso en este averno existe la bondad humana.
Y sabe que la condición morbosa de voyeur que siempre ha tenido y tendrá el cine obliga en estos casos a avergonzarse y al mismo tiempo fascinarse por ver esa intimidad en el submundo que con suerte jamás
sufriremos. Dos años después de su estreno,
como pasa con tantas películas últi-mamente en esta época de deca-dencia en la oferta de la cartelera, d
esdela
Buta
ca
35
Diario de FerrolDOMINGO,
5 ABRIL DE 2015 Nordesía
Benjamín Casteleiro, su novia Sofía, Sandra y Rubén Martínez, Luis Casteleiro, Montse González, Carlos y Gonzalo Miragaya, Lola Vallina, David, Luis y Kika Casteleiro, y Luis Martínez
David Casteleiro Vallina, su madre, Lola, y Rubén Martínez Casteleiro, su tío
Sofía, Benjamín Casteleiro, Luis Martínez Anido y Sara Martínez Casteleiro
C. Miragaya, Luis Casteleiro, sus hijos Luis, Benjamín y Kika, y Gonzalo
Montse González, Kika Casteleiro, Sofía y Benjamín Casteleiro Castrillón
David Casteleiro Vallina, su madre, Lola, y Rubén Martínez Casteleiro
Gonzalo Miragaya Casteleiro, David Casteleiro, Lola y Benjamín Martínez
Encuentro de primos y
hermanos en torno a
Luis Casteleiro
Por primera vez los hermanos y primos Casteleiro Castrillón y Miragaya Castelei-ro decidieron ponerse de acuerdo para celebrar una comida singular. El objeto no era más que el de reunirse en torno a Luis Casteleiro, padre de los primeros y
tío de los segundos, ya que en contadas ocasiones coinciden. No será la única, pues to-dos quedaron en volver a repetir una experiencia que sirve para que familiares separa-dos por la distancia y el tiempo se puedan reencontrar.
enFoto
gra
mas
36
Diario de FerrolDOMINGO,5 ABRIL DE 2015N
ordesía
enFoto
gra
mas
37
Diario de FerrolDOMINGO,
5 ABRIL DE 2015 NordesíamuchasFelicidadesFelicita con Diario de Ferrol
ANTONIO
ESTEBAN RÍO
OTERO
El
protagonista
de estas
imágenes es
Antonio
Esteban Río
Otero, exjefe
de Cocina del
Parador de
Turismo de
Ferrol, que
recibió un
sentido
homenaje por
parte de
compañeros y
amigos con
motivo de su
jubilación tras
más de
cuarenta años
de actividad
laboral.
La
celebración se
desarrolló en
el marco del
restaurante
La Torilla el
pasado 21 de
marzo.
UNAI LÓPEZ
GRUEIRO
¡¡¡Muchas
felicidades
por tu décimo
cumpleaños!!!
De parte de
mamá, papá,
Ikerne y toda
tu familia. Ya
son 10 años
los que llevas
a nuestro lado
y cada día te
queremos
más y más.
Entrega del premio a Manolo Veiga, el gran homenajeado de la noche
Manolo Veiga, Carmela Rivera y Román
Manuel Veiga contempla algunos de los numerosos obsequios que recibió
Entre otros, Carmela, Manolo, Eugenia, Víctor M., Jorge y sus bisnieta
Manuel Veiga y Matilde
Jorge Veiga, F. Novo, G. Rivera, S. Sanmartín, J.L. Seijo, J. Rivera y Víctor M. Veiga
En el aniversario no podría haber faltado la obligada sesión musical
Ángel, Suso Fandiño, Juan A. Rivera y José Luis Seijo
Cena de aniversario
del CCRD de Perlío y
homenaje a Manuel Veiga
Equinquagésimo quinto aniversario del Círculo Cultural Recreativo y Deportivo de Perlío, celebrado recientemente, sirvió además en esta ocasión para rendir un homenaje a la persona de Manuel Veiga Vilariño. Esta es la tercer y última entre-
ga de la extensa serie de imágenes recogidas con tal motivo, que reunió a numerosos socios y familiares. Todos ellos disfrutaron de una animada velada en la que no faltaron los característicos reencuentros y las anécdotas.
enFoto
gra
mas
38
Diario de FerrolDOMINGO,5 ABRIL DE 2015N
ordesía
Matilde Piñeiro, Trinidad Fernández y Mariluz Martínez
Suso Fandiño y Ángel
Emilio Veiga, Víctor M. Veiga y Eugenia Freire
Carmela Rivera se detiene en algunos de los obsequios de Manuel Veiga
Ambas imágenes da cuenta de la animada sesión musical en la que participaron todos los asistentes a la velada
El matrimonio formado por Pitusa y Quique Sanfi z, de Radio Fene
Alfonso García y J. Luis Seijo
Manuel Veiga, Carmela Rivera y Eduardo Gárate
Matilde Piñeiro y otro de los participantes en la velada
enFoto
gra
mas
39
Diario de FerrolDOMINGO,
5 ABRIL DE 2015 Nordesía
Manolo Veiga, Carmela y Emilio
Manolo y Carmela
Trinidad Fernández Rivera no quiso perder detalle de los regalos de Veiga
Carmela posa para la posteridad
Merchi y Juan
Fany Novo y Gelis Rivera
Otro momento del animado baile
Manolo Martínez y Manuel VeigaenFoto
gra
mas
40
Diario de FerrolDOMINGO,5 ABRIL DE 2015N
ordesía
Los 512 metros cuadra-dos de paneles solares fotovoltaicos con los que va equipado el
Tûranor PlanetSolar lo convierten en el barco propulsado exclusiva-mente por energía solar más grande del mundo. Diseñado por LOMO-cean Design y construido por Knie-rim Yachtbau en Kiel entre 2008 y 2010, el buque se convirtió en mayo de 2012 en el primer vehículo solar en circunnavegar el globo.
UN POCO DE HISTORIA
Las primeras pruebas con embarca-ciones eléctricas comenzaron el la década de los 30 del siglo XIX, aun-que no fue hasta la última década de ese siglo cuando las embarcacio-nes eléctricas se volvieron realmen-te populares, especialmente en In-glaterra, en donde los limpios y silenciosos motores eléctricos eran elegidos antes que los humeantes y olorosos motores a vapor, de tal ma-nera que el río Támesis contaba con un gran número de puntos de recar-ga eléctrica en sus orillas.
Esta historia se acabó con el éxi-to del motor de explosión, y tuvie-ron que pasar más de cien años an-tes de que la conciencia ecológica y el desarrollo de los paneles solares devolvieran a las embarcaciones so-lares a la vida.
El 19 de febrero de 1975, Alan T. Freeman realizaba la primera sin-gladura documentada a bordo de una embarcación solar, el Solar Cra-ft 1, una pequeña canoa con un pa-nel solar colocado en un mástil. El diseño estaba limitado por el escaso almacenaje de la energía generada por el panel.
Ya en la década de los 90 del si-glo pasado, la tecnología avanzó permitiendo el desarrollo de peque-ñas embarcaciones comerciales como el Solifleur, financiado por la compañia cosmética Yves Rocher y construido por la compañía suiza MW-Line, aun en servicio en el Lago de Neuchâtel, en Suiza.
En 1997, el SB Collinda, cons-truido por Modular Mouldings de Cornualles, se convertía en la pri-mera embarcación solar en cruzar el Canal de la Mancha.
JUAN A. OLIVEIRAvadebarcos.wordpress.com La vuelta al mundo
del Tûranor PlanetSolar
CARACTERÍSTICAS
- ESLORA: 31 MTS.
- MANGA: 15 MTS.
- DESPLAZ.: 85 TONELADAS
-POTENCIA: 140 KW.
- VELOCIDAD MAS.: 14 NUDOS
- VEL. DE CRUCERO. 7,5 NUDOS
-TRIPULACIÓN: 4 PERSONAS
Y ya más cercano en el tiempo, en 2007, el Sun21 realizaba el primer cruce del Atlántico por un barco so-lar.
EL TÛRANOR PLANETSOLAR
En 2004, el suizo Raphaël Domjan se marcó como objetivo navegar al-rededor del mundo a bordo de una embarcación propulsada exclusiva-mente por energía solar, con el fin de demostrar que se dispone de los medios, conocimientos y tecnología para reducir nuestra dependencia de los combustibles fósiles.
Formando equipo con Immo Ströher, empresario alemán fanáti-co de la tecnología solar y Craig Loomes, arquitecto naval neozelan-dés, en 2008 finalizaron el diseño de un catamarán de fibra de carbo-no con el que dar la vuelta al mundo en la dirección este-oeste.
El astillero Knierim Yachtbau de Kiel, en el norte de Alemania, fue el elegido para la construcción del Pla-netSolar. Después de catorce meses de trabajo y con un coste de quince millones de euros, el buque era bo-
tado en mayo de 2010.Los 537 metros cuadrados de pa-
neles solares fotovoltaicos del bu-que alimentan seis bloques de bate-rías de iones de litio con una capacidad total de 1130 kWh. Cuando estas están completamente cargadas, la autonomía del barco alcanza las 72 horas en completa oscuridad. Las baterías alimentan a los cuatro motores eléctricos de 240 kW cada uno que hacen girar las hé-lices del PlanetSolar, que lo impul-
san a velocidades de hasta 14 nu-dos.
El 27 de septiembre de 2010, con una tripulación de seis personas a bordo, el Tûranor PlanetSolar partía de Mónaco en su viaje alrededor del mundo. Durante el viaje, el buque batió dos récords: el cruce del Océa-no Atlántico más rápido de la histo-ria por un buque solar, y la distancia más larga jamás recorrida por un ve-hículo solar.
El recorrido del buque lo llevó por el Océano Atlántico, el Canal de Panamá, el Océano Pacífico, el Océano Índico, el Golfo de Aden y el Canal de Suez, hasta regresar a Mó-naco el 4 de mayo de 2012, 584 días después de su partida, convirtiendo su viaje en un éxito.
Hoy en día el PlanetSolar vive una segunda vida convertido en una plataforma de investigación científi-ca como parte del programa Planet-Solar DeepWater, analizando las in-teracciones entre el océano y la atmósfera a lo largo de la Corriente del Golfo con el fin de estudiar el impacto del Cambio Climático.
vadeB
arc
os
41
Diario de FerrolDOMINGO,
5 ABRIL DE 2015 Nordesía
El Camino de Santiago inspira el inicio de una casa de convivencia y talento
María Fernández y Javier León se han establecido en el pequeño nú-
cleo poblacional de O Freixo, un lu-gar idóneo en el que cambiar el rumbo de sus vidas y alejarse del frenético ritmo de la ciudad, ello unido a la puesta en marcha de un ambicioso proyecto de convivencia alternativa.
María Ancochea es la tercera y última pata de este gran sueño com-partido por tres personas que deci-dieron unir fuerzas, ideas y voca-ción hasta constituir la Fundación Dharana, la entidad que da soporte legal a esta propuesta, tal y como ha contado a Efe su presidente, Javier León.
También ha desgranado la voca-ción con la que nace: crear en esta zona de Galicia tres proyectos en uno, por un lado, ser hospitaleros; por otro, volcarse con los “dones” y las capacidades de cada uno; y ya, por último, aprender a cohabitar respetando los principios de solida-ridad y de respeto mutuo “que son los que inspira el propio Camino de Santiago”.
Javier León ha estado durante años viajando “por medio mundo” y viviendo en “comunidades” de Es-cocia, Francia, California e India, por lo que, en su caso, conocía “de primera mano” todo este universo y esto lo llevó a, “como decimos en Antropología –su especialidad–, ca-sarme con la vida como objeto de estudio”.
O COUSO
O Couso es el nombre que recibe el modelo asentado en Galicia y que persigue un cambio de mentalidad en la sociedad actual, con el fin de que cuando alguien regrese a su lu-gar habitual de residencia pueda enfocar ya su cotidianeidad de ma-nera muy diferente y manejar as-pectos “positivos, generosos y co-operativos, porque esto es lo que da sentido a todo”.
En los meses que lleva en funcio-namiento O Couso han acudido al centro unos trescientos usuarios, con un espectro muy variopinto, en-tre ellos, por ejemplo, ejecutivos so-litarios, familias con niños y funcio-narios.
En la casa de acogida puede resi-dir, también, cualquier persona que quiera vivir una experiencia en el rural, “pasar unos días”, pero siem-
El Camino de Santiago es desde hace
siglos una fuente de inspiración,
refl exión, meditación, creación... para
las miles de personas que lo recorren.
Dos jóvenes de procedencia urbana,
atraídos por esta histórica ruta de
peregrinación, han sentido la necesidad
de dar un giro a su existencia y por ello
han creado en Samos (Lugo) una
“comunidad” integrada por una casa de
acogida para los caminantes y una
escuela de talentos.
para las que han marcado un míni-mo de cinco euros, la restauración de una vivienda del siglo XVII que incluye la propiedad adquirida. Ne-cesitan alrededor de 150.000 euros y, hasta el momento, ya han colabo-rado un centenar de personas.
A través de un blog, Javier, María y Laura van contando la evolución del proyecto O Couso, que los tres definen como “una ventana abierta al mundo a través de la cual mucha gente nos ha conocido”.
Todos los que se dejan seducir y van, salen muy satisfechos y repi-ten. Al irse, llevan bien aprendido el lema de O Couso, que es: “Deja lo que puedas, coge lo que necesites”.
Cristina Terceiro / EFE
SOCIEDAD
La hospitalidad, el
respeto, saber
compartir y
cohabitar son las
bases del proyecto
En la escuela de
dones y talentos
la gente puede
sacar lo mejor que
tiene dentro
Paloma, Carol y Anxo, tres voluntarios que intentarán restaurar la casa del siglo XVII que hay en la propiedad
pre bajo el amparo de valores uni-versales como la cooperación, el apoyo mutuo y la generosidad, ya que, apunta Javier León, “este no es un lugar vacacional, sino que se vie-ne a trabajar”.
La escuela de dones y talentos se perfila, igualmente, como un recin-to al que “la gente puede ir a sacar lo mejor que tiene dentro de sí y aquello que más le urge, algo que quizás no pueden llevar a cabo en la ciudad por falta de tiempo y de es-pacio”.
Esta completa iniciativa incluye, asimismo, la construcción de esa comunidad integral en la que cada cual pueda desarrollar sus habilida-des, siempre amparados por unos principios éticos universales, para
lo que se prevé la construcción de unas pallozas al estilo tradicional, pero esto “a medio o largo plazo”.
TODOS LOS PERFILES
O Couso está abierto a todo tipo de gente, independientemente de su perfil social, ideológico o político, puesto que el único requisito es el respeto, una condición unida a la de colaborar, con trabajo, ideas o apor-taciones económicas, con este espa-cio para el esparcimiento.
En Samos, que es el ayuntamien-to, la vecindad ha ido pasando por diferentes reacciones, pero prima hoy un sentir mayoritario, el de ale-grarse por la llegada de O Couso, dado que la población está enveje-cida y esta idea contribuye a “que se aproxime la juventud”.
“Supone un alivio demográfico”, detalla Javier León, que dice que este planteamiento es pionero en España desde el momento en el que O Couso no se identifica con ideolo-gía política alguna, y tampoco reli-giosa ni espiritual, algo que los dife-rencia de otras comunidades, al igual que los distingue la propia es-tructura de su “proyecto integra-dor”.
MECENAZGO
Hace un año que compraron la fin-ca en la que se erige O Couso con fondos propios pero ahora han re-currido a pequeños mecenazgos para financiar, con colaboraciones e
nD
eta
lle
42
Diario de FerrolDOMINGO,5 ABRIL DE 2015N
ordesía
NONITO [email protected]
Fue durante “El Penúl-timo Guateque”, un espacio musical crea-do en esta sala, don-
de las canciones de siempre, de los 50 y 60 –“puro zumo de vinilo”– y los directos del grupo tributo Los Fabulosos tienen cabida. Y allí se presentaron como grupo “estrella” invitado, Alberto Madaria, Chito Prado, Adolfo Pardo, Pepe Prado, Manolo Deus, Rafa Pérez, Los Samar’s, que en los años 60 era uno de los grupos de éxito en el panorama musical de esta ciudad, quienes llevados por su afición se-guían reuniéndose los fines de se-mana para dar “gusto” a su “devo-ción” por la música.
La sala llenó su aforo de un pú-blico de “jóvenes carrozas” que con su presencia quisieron rendir agra-decimiento a este grupo que, con su música y sus canciones, les ha-bían proporcionado momentos fe-lices, de grato recuerdo. Junto a ellos, un público “menos carroza” que sin haber convivido con Los Samar’s los conocían de oídas, a través de sus mayores, y querían saciar su curiosidad escuchándolos en directo. Con esa “clientela”, los componentes del grupo subieron al escenario entre aplausos y “víto-res” de sus fans de ayer, hoy madres y abuelas, que los acogieron con entusiasmo compartido por el res-to del público.
O caso é ter carisma, esa capacidade que teñen certas per-soas, neste caso ar-
tistas, para motivar e suscitar admi-ración dos seus seguidores grazas ao seu “magnetismo persoal”. Os artistas chegan ao éxito sumando moitas “variables”… saber tocar, compor, cantar e ter carisma, xa que, polo xeral, na industria musi-cal non sempre gaña a mellor voz, senón quen sabe compensar equi-vocacións con acertos. Devandito isto, ao gran… No panorama da canción de autor galega abundan os artistas carismáticos e entre eles atópase a cantautora María Xosé Silvar, coñecida polo nome artístico de Sés.
En 2007 creou xunto a tres ami-gos a banda Chámalle Xis!, un dos grupos revelación daquel ano. En 2011, logo de colaborar con grupos como Zenzär ou Xabier Díaz, inicia co disco “Admirando a condición” o seu proxecto persoal, evidenciando carácter, forza e unha creatividade que rompía moldes. Dous anos máis tarde chegaría “Co xenio esnaquiza-do”, onde apontoa o seu orgullo identitario, combinando os estilos máis clásicos, rock, blues, soul e sons hispanoamericanos, con “to-ques” vocais de cantareira galega tradicional, nun traballo cheo de frescura e vitalidade con sinal de di-recto. Con este segundo disco o ca-risma de Sés foi conquistando ao público chamando a súa atención co caudal de enerxía emanado da súa personalidade artística.
Agora, máis… Sés presenta o seu terceiro disco “Tronzar vos valos” (Fol Música), que vai supoñer o afianzamento e o seu despegue de-finitivo. Ven cheo de cancións, doce, que vestidas de blues, rock e sons hispanoamericanos –as súas “pren-das” musicais favoritas– sobordan a súa habitual sinceridade con men-saxes cheas de bravura, rabia e tras-parencia que son o ADN, o estilo persoal desta cantautora, por onde asoma a súa forma de ver a vida.
Xunto aos seus acompañantes habituais Tito Calviño á guitarra, Fran Sanz no baixo, e Marcos Pazo manexando a batería, Sés está en plena xira presentación deste últi-mo traballo.
Los Samar’s, “regreso a los
60 s”
Sés presenta o
seu terceiro
disco “Tronzar
os valos”
LA MÚSICA DE LOS 60 ESTÁ “VIVA Y COLEANDO”
EN LOS RECUERDOS, TAL Y COMO DEMOSTRARON
LOS SAMAR’S, UN GRUPO PIONERO DEL “ORIGINAL
SONIDO 60 CORUÑA” EN SU REAPARICIÓN EN EL
GARUFA CLUB, OBTENIENDO UN GRAN ÉXITO
Había ciertas dudas sobre como estaría “engrasado” el grupo des-pués de años sin pisar un escena-rio, aunque ellos estaban muy se-guros y con ganas de poner a bailar a sus fans –que se los rifaban allá por los 60, pues eran un grupo de chicos de 15 y 16 años en plena re-volución adolescente–.Y las dudas que pudiera haber, se despejaron con las primeras notas, ya que des-de el principio mostraron estar en forma, muy en forma, porque como ellos dijeron nunca dejaron de to-car aunque fuera a nivel de ensa-yos, por afición. El variado reperto-rio de la época fue calentando un ambiente proclive a la diversión, que premiado con el calor de los in-tensos aplausos, las canciones unas veces de los Beatles, otras de los Rolling, Los Animals, Ray Charles, Johnny Hallyday, Wilson Pickett, The Shadows, Booker T. &MG’s, Johnny Hallyday, Sylvie Vartan, Teen Tops, Los LLopis, y, como no, de los grupos españoles de la épo-ca, Dúo Dinámico, Los Mustang, Los Sirex, Los Brincos, Lone Star, con mosaicos de cha-cha-cha y bra-sileños, todos pertenecientes a la banda sonora de los guateques.
Más de hora y media, solo inte-rrumpida por los constantes aplau-sos, que marcaron una noche “deli-ciosa” en la que la música de los 60 fue protagonista y el reencuentro con Los Samars una satisfacción.
El cantante griego Demis
Roussos es uno de los artistas
con más éxito de todos los
tiempos, habiendo vendido más
de 60 millones de discos en todo
el mundo. El pasado 25 de enero
falleció a la edad de 68 años y
para recordar su importancia y
herencia musical se edita el
triple cd “Collected”,
seleccionado en diciembre
pasado por él mismo con la
mayor parte de sus canciones
favoritas. Roussos era más
conocido por sus éxitos en
solitario en los años 70 y 80,
como “Forever and ever”,
“Velvet mornings”, “Goodbye
my love goodbye” y “Quand Je
T’aime”. Esta recopilación, que
es su legado, su última
contribución a la música pop, se
inicia con su paso en 1968 por el
grupo de rock progresivo
Aphrodite’s Child (donde
coincidió con Vangelis) y
prosigue exhaustivamente por
toda su carrera en solitario.
Este 2015 ya tiene “banda”, y
viene de UK. Es un trío formado
por Olly, Emre y Mikey, que bajo
el nombre de “Years & Years”
dominan las listas de ventas del
Reino Unido con su nuevo
sencillo, “King”. Ganadores del
Sound of 2015 de la BBC –premio
predicción de los nombres
emergentes con más potencial–,
estuvieron incluidos en la lista de
los Brits Critics Choice Award y
también se colocaron en lo más
alto de “The Hype Machine”
convirtiéndose en la banda más
blogueada de 2014. Dicen que se
trata del grupo que “enamora a
los modernos” con su mezcla de
electrónica, R&B y pop con
excelentes resultados. El contar
con el apoyo promocional de la
BBC, de los que son su gran
apuesta para 2015, les
proporciona una gran ventaja
cuando editen su disco para
convertirse en grandes estrellas
mundiales.
DEMIS ROUSSOS
“COLLECTED”
YEARS & YEARS
“KING”
todoM
úsic
a
43
Diario de FerrolDOMINGO,
5 ABRIL DE 2015 Nordesía
UNA PINZA DE LA ROPA
PARA LEER MEJOR
A los que les gusta leer y
el diseño práctico, esta
pinza-lámpara de lectura
tan funcional les resultará
muy útil para arrojar la luz
necesaria sobre el punto
exacto de lectura. Y es
que este complemento
literario se sostiene sobre
cualquier tipo de libro de
forma cómoda, segura y
fácil, precisamente
porque es una pinza, igual
que las de la ropa. Es de
color blanco y funciona
con dos pilas de botón
que encienden una luz
LED también blanca. El
precio de este pequeño y
original aparato es de 7,50
euros.
UNOS TRAGOS EN UNA
BANDEJA-GUITARRA
Con esta peculiar bandeja
guitarrera los invitados a
comer, cenar o merendar se
llevarán una gran sorpresa.
Esta original pieza dispone
de seis espacios para colocar
vasos de vidrio de chupito,
que vienen incluidos. Es de
color rojo, lo que le da un
toque todavía más rockero al
conjunto, y debido a su
fabricación en policarbonato
ABS es apto para llevar al
lavavajillas. Su tamaño es de
44,5 x 17,5 centímetros y
viene presentada en una
caja de regalo, lo cual es
perfecto también para
obsequiar. Esta bandeja-
guitarra cuesta 24,90 euros.
COLGADOR CON MUCHA MÚSICA
Este peculiar colgador tiene forma de ecualizador de música y
cualquiera de sus potenciómetros sirve para dejar las llaves al llegar
a casa y no perderlas. No le falta detalle, incluso los botones son
móviles a lo largo de los carriles. Los potenciómetros rojos están
imantados, son móviles, y llevan un gancho negro en su parte
inferior para colgar las llaves, que aguanta hasta 570 gramos de
peso. Está fabricado en resina ABS y acero y su precio es de 19,90
euros.
HERRAMIENTA PARA SACAR PUNTA A LAS ZANAHORIAS
La cocina se pone cada día más creativa y sus instrumentos siguen la línea.
Este sacapuntas es un buen ejemplo. No sirve para afi lar lápices, sino para
pelar (y sacar punta) a vegetales como zanahorias, pepinos o calabacines.
Así, con estas pequeñas lonchas se conseguirá un toque de color y sabor
muy especial para las ensaladas. “Karoto” incorpora un práctico pelador
de los de toda la vida que resulta muy cómodo de utilizar gracias a la forma
clásica de los sacapuntas y a sus estrías, que permiten un mejor agarre. Un
accesorio muy chulo para la cocina se mire por donde se mire.
Todo en uno: lámpara, altavoz y despertador
SMART TIENE UN DISEÑO DELICADO Y
MINIMALISTA, PERO EN SU INTERIOR CONTIENE UN
APARATO INTELIGENTE Y SOFISTICADO QUE DA
VARIAS FUNCIONES A LA VEZ Y SE CONTROLA A
TRAVÉS DE UNA SENCILLA APLICACIÓN MÓVIL
Es una lámpara, un despertador y un alta-voz. Todo en uno. El estudio de diseño
Emoi ha desarrollado “Smart”, con un diseño minimalista y delicado, que combina perfectamente las fun-ciones de un altavoz, una lámpara, un manos libre para el teléfono y una alarma despertador, y se con-trola con una sencilla aplicación. Es compatible con smartphones, ta-blets o cualquier dispositivo que disponga de conectividad Bluetoo-th, y con se experimenta un sonido pleno y natural y se disfruta de la luz de la lámpara en un solo gadget de tamaño muy compacto.
El altavoz tiene una calidad de sonido extraordinaria, con altos
agudos y profundos bajos, claridad y plenitud, capaz de alcanzar los 90 DB aún siendo un dispositivo tan pequeño. Incorpora además un ra-diador pasivo para mejorar la cali-dad de los bajos y emplea la tecno-logía de adaptador pasivo para lograr un mejor rendimiento de la baja frecuencia.
Por su parte, la lámpara respon-de al tacto: para encenderla no hay más que darle un golpecito. Dispo-ne de tres niveles de luminosidad (controlables por contacto o a tra-vés de la aplicación), lo que permite crear una atmósfera muy agrada-ble, porque la temperatura del color se sitúa en un rango entre 2.800 y 3.000 K, similar a la luz del anoche-cer y del alba, proporcionado un
sensación cáli-da, cómoda y relajan-te.
El material de la lámpara es sua-ve silicona respetuosa con el medio ambiente, que, además de lo agra-dable de su tacto, funciona como aislante del calor emitido por la
lámpara. Por último, todas
las funciones de la lámpara altavoz despertador “Smart” se controlan con una aplicación desde tu disposi-tivo, e incorpora una batería recar-gable que proporciona hasta 12 ho-ras de luz., y
elInventa
rio
44
Diario de FerrolDOMINGO,5 ABRIL DE 2015N
ordesía
MUÑECAS PARA DORMIR BIEN
El pueblo maya de Guatemala tiene un remedio
para cuando los niños no consiguen conciliar el
sueño. Se trata de estas pequeñas muñecas de
colores. Según la leyenda, los niños utilizan hacen
cada una de estas fi guras, que representan sus
miedos y preocupaciones, y luego las colocan bajo
la almohada. Y así, consiguen dormir. A día de hoy,
estas pequeñas muñecas hechas a mano funcionan
lo sufi cientemente bien que en realidad están
siendo utilizados en centros médicos infantiles.
UN CARGADOR ENANO
Dart es un cargador super ligero y compacto que es compatible con casi
todos los productos de marcas actuales: Acer, Asus, Compaq, Dell, Gateway,
Fujitsu, HP, IBM/Lenovo, MSI, Panasonic, Samsung, Sony, Toshiba y NEC. Se
presenta en varios colores, entre ellos el azul, morado, gris, plata, negro o
naranja, tiene un peso de 60 gramos, un AC Input 90V – 265V, 50/60Hz,
ocupa 6,35 cm cúbicos y el cable llega a los 1,83 metros.
Un aerosol casi mágico para ciclistas
LIFE PAINT LOGRA QUE
LA BICICLETA Y LA
ROPA BRILLEN AL SER
ILUMINADOS
tase de un desodorante de ropa cualquiera, y salir a la calle de no-che lo suficientemente visible como para no ser arrollado, al menos no por culpa de la oscuridad.
Por ahora, LifePaint solo está dis-ponible en el Reino Unido, pero pla-nean su lanzamiento en más países a lo largo de los próximos meses.
Volvo, Grey Lon-don y Albedo 100 han diseñado un spray reflector
con el que se proponen salvar la vida de muchos ciclista, al ha-cerlos mucho más visibles en las calles y carreteras de noche, y así evitar que sean arrollados por vehículos más grandes.
El fabricante de vehículos asegura que, so en el Reino Uni-do, más de 19.000 ciclistas son arro-llados o tienen un accidente cada año, la mayoría de veces por no ha-ber sido visto por el conductor de un vehículo.
Con este spray, que han llamado “LifePaint”, hacen brillar al ciclista y también a su bicicleta cuando son iluminado por los faros de un vehí-
culo. Es casi imposible que no lo vean entonces, aseguran.
Lo curioso es que LifePaint no es una pintura, sino un aerosol espe-cial lavable creado a base de agua, cuyo efecto dura diez días una vez aplicado. El ciclista lo puede echar sobre su bicicleta, casco, camiseta, chaqueta, guantes... como si se tra-
Pawcet se define como una “esta-ción de hidratación al aire libre”. Se
trata, al fin y al cabo, de un apa-rato que se acopla a una man-guera del jardín y que, al toque de la pata, echa agua para que los perros beban. De esta forma, nuestras mascotas estarán siem-pre bien hidratadas y con agua fresca, algo que es muy intere-sante, sobre todo en los calurosos meses del verano.
Es muy fácil de montar, ajus-tar y usar, y cualquier can apren-derá a utilizar la zarpa para ha-cerse con el agua. Su precio es de 23 euros.
Fuente de
agua fresca
y perpetua
para perros
Con la comida no se juega. Pero con esta herramienta de cocina sí que se
puede jugar. Se trata de moldes que convierten los huevos duros en pelotas de tenis, golf o fútbol, según sea el deporte que más nos guste o que mejor encaje para cada una de las comidas de que se trate.
El proceso para conseguir esta especie de juguete alimentario es muy sencillo. Hay que hacer el huevo duro de la forma habitual, pero cuando esté cocinado, y to-
Deportivos moldes para huevos cocidos
davía caliente, se le quita la cáscara, se coloca en el molde y se cierra este. A continuación se deja el mol-de sumergido en agua fría durante diez minutos y, al salir, ya tendre-mos nuestra divertida pelota lista para presentar.
Estos moldes están realizados en plástico y, obviamente son aptos para el contacto con los alimentos. Tienen un tamaño aproximado de 6,8 x 7,4 x 5,2 centímetros, que de-pende también del tipo de pelota de que se trate.
El precio por unidad de cada uno de estos moldes es de 9,50 euros.
y,
e
elInventa
rio
45
Diario de FerrolDOMINGO,
5 ABRIL DE 2015 Nordesía
E
-0
Nord
esía
aVoces
El Baile de la Rosa celebrado en Mónaco fue este año
una ocasión marcada por la polémica y el “glamour”,
tal y como detalla la revista “¡Hola!”. La comentada
ausencia de Charlene de Mónaco, la elegancia de la
princesa Carolina y el desmentido del embarazo de
Carlota Casiraghi son tres noticias que formaron
parte de una noche en la que la elegancia del
Principado volvió a brillar con luz propia. HOLA
El actor Antonio Banderas, como cada año, se volvió
a vestir la túnica de Mayordomo del trono de la
Virgen María Santísima de Lágrimas y Favores de la
cofradía de las Fusionadas, en la iglesia de San Juan,
para participar en el desfi le procesional del Domingo
de Ramos en Málaga. Banderas disfruta de la
Semana Santa acompañado de su novia. EFE
GLAMOUR EN EL BAILE DE LA ROSA DE MÓNACO
ANTONIO BANDERAS, EN LA SEMANA SANTA
DIARIO DE FERROL
AÑO XVI / NÚMERO 875
SUPLEMENTO DOMINICAL
DOMINGO5 DE ABRIL DE 2015
Suri Cruise, la única hija
que tuvo el matrimonio
formado por Katie
Holmes y Tom Cruise,
ha sido el centro de
atención desde que
nació, quizá por eso
rara vez la pequeña
muestra su lado más
natural y espontáneo,
sin embargo, este fi n de
semana se ha dejado
ver pasándolo en
grande en una fi esta,
los Kids Choice Awards,
a la que acudió con su
madre. HOLA
SURI CRUISE, DE FIESTA CON SU MADRE
Segunda oportunidad
El príncipe Harry de In-glaterra y Cressida Bonas parece que se han dado una segun-
da oportunidad, según apunta la prensa inglesa y recoge la revista “Semana”. La pareja se citó en se-creto en el teatro, concretamente Harry acudió a ver a Cressida en la obra “La importancia de llamarse Ernesto”, aunque entró en el patio de butacas después del intermedio, cuando las luces ya estaban apaga-das, para no ser descubierto.
Harry y Cressida rompieron su relación en abril del año pasado, después de dos años juntos. El hijo pequeño de Carlos de Inglaterra y la aristócrata comenzaron a salir des-pués de que la princesa Eugenia, prima de Harry y muy amiga de Cressida, los presentase en un festi-val de música.
Otra pareja que se ha dado una nueva oportunidad es la de Jennifer Lopez y el bailarín Casper. En junio de 2014 terminaron, pero ahora han sido vistos besándose en uno de los descansos del programa “Ameri-can Idol”, donde la actriz y cantante ejerce de jurado. También juntos acudieron, junto a los mellizos de Jennifer nacidos de su matrimonio con Marc Anthony, al estreno de la película “Home”.
Tras la marcha de Cayetano Martínez de Irujo del palacio de Liria, sur-gieron algunas informaciones que apuntaban a que también Eugenia estaba a punto de cambiar su residencia y que habría sido su hermano Carlos Fitz-James Stuart, duque de Huéscar y futuro duque de Alba, el que había tomado la decisión de pedirle que abandonara el piso en el que ahora reside. Tanto Eugenia como Carlos lo han desmentido. “Mi hermano no me ha echado de casa. Al revés, me ha cuidado muchísimo. A mi hija y a mí”, apunta la duquesa de Montoro. HOLA
Desde que se convirtieron en padres, Shakira y Gerard Piqué han ido contando a través de las redes sociales cómo van creciendo sus hijos, Milan y Sasha. En las últimas imágenes pueden verse a los dos niños de la pareja juntos y al pequeño tocando el piano con los piececitos. “Sasha está entrenándose”, dice la cantante. También ha contado que el mayor, Milan, ha heredado la pasión por el fútbol de su padre, Gerard Piqué: “Anda todo el día descalzo, como su mamá. Tiene unos
pies muy fuertes y patea una pelota de baloncesto como si fuese livia-na. Le encanta el fútbol. No sé por qué…”, ha dicho la
artista colombiana. SEMANA
En un terreno en el que los sentimientos pesan más que lo económico, los hijos de Robin Williams y su tercera mujer se verán las caras en los tribunales. La disputa es por los objetos que un día utilizó el actor Ro-bin Williams y que sus seres queridos tienen asociados a él, aunque no tengan un gran valor económico. El actor dejó un testamento, pero no queda claro quién se queda con las pertenencias más íntimas. Zachary, Zelda y Cody cogieron de casa de su padre todo lo que los acercaba a él, gesto que molestó a Susan y que ahora reclama como suyo. LECTURAS
Las aclaraciones de los Alba
Posado de los hijos de Shakira y Piqué
La herencia de Robin Williams
Uma Thurman y el empresario hotelero André Balazs salieron jun-tos hace ocho años y ahora vuelven a compartir enamoradas vacaciones en St. Barths, después de que la ac-triz rompiera en octubre su compro-miso con el financiero suizo Arpad Buisson, padre de su hija pequeña.
Por último, y aunque hace unos días se publicaba su ruptura, la mo-delo y Miss Desiré Cordero y su no-vio, Álvaro Hierro, hijo del exfutbo-lista, Fernando Hierro, han colgado en Instagram una foto de un román-tico beso que deja claro que, si exis-tió el distanciamiento, ha durado un suspiro…
En primera línea
El príncipe Harry y Cressida Bonas, antes de romper su relación. EFE
Desiré Cordero y Álvaro Hierro. SEMANA