iSSNt 1138-9664
POEMAS DE LAUREANO ÁLVAREZ
CARLOS LÓPEZ-KELLER ALVAREZ
1999, 2: 93-108
L aureanoAlvarezMartínez naceno 20 demarzade 1912 na vila de SantaMartadeOrtigueira.
Escribiu excelentespoemas.Téñoesagaranasmans.Decidín, por algunharazónignorada,daróprela algúns deles, con certo temor. ¡Qué cousamáis absurda,no fondo, publicar poemas!.Perocreo quepagaa penaeditalos,quelles deao aire equeaturen,se queren,a ollada e o xuízode tercei-ros. Aínda así, non podo evita-la idea de que osimpleFeito de pór en letrade imprentaestesver-sos [eva consigo unha agresiónfundamental,uncambiodefinitivo no sentidoe alcancedaspoesías,polo quesupónde esgazamentodin das seusele-mentasesencíais:osseusdestinatarios.
Tódolospoemasteñen,pola súapropriaesen-cra, estastres partes:o poeta,a poesíae o lector.Tres parres, tres consciencias,tres experiencias.Unha poesía nuncaé a mesmasegundoquen aescriba, segundoquen a lea, segundaquen aescoste
Laureanoescolleusempremai benós seis ter-ceiros. A maioría das poesíasque publicou, unhamínima parre, foi pala man garimosade DavidFoja, directorde La VozdeOrtigueira, homeexcep-cional, amiga e campañeirade candoas palabraseranpalabras,e non renxerde morares.Daquelaosdestinatariaseran orrigucireses,vilegos on vilan-chas,xenredeSantaMarta, quesaberíarecoñecer-se nosversasde Laureano.Da resto,duciase duciasde versos quencidasda sria emoción vital, elmesmofoi destinatariauníco.
1. 0 POETA
En primeiro lugar, está o poeta. Laureanonuncase chamoua si mesmopoeta,nin consenriudoadamenrequelío chamasen.E non só por ser
causadun mal gusto evidente, conforme dictaJohn Berger, senón porquea fonda lirismo queinspira os seis poemasestabapresenteen todaasúa obra literaria, periodísticaou divulgativa. Asúaidentidadede poeta,poía tanto,noné máiscaun adxectivo, algo que cualifica o seu facer porenreiro, comaun ambientesorprendidae afablequeo acompañaríasempre.
Nassúaspoesías,da mesmaformaquenas suascrónicas,nasestampas,conferenciasou na canver-sa cariá, gardabao estilo garimasodunha vidasementadano abraiopola beleza.Nestestempos,candocertapoesíatenta medraresgazadado liris-mo, can yerbas acaireladas,treboentase ferintes,gusta de me ataparnestespoemasde Laureano,poemasque se deixan acompañarcon agarimo,nesrasxeiras feridas que atravesamos.Recoñezoquenon toda poesíase escribeparagozarcoasrialectura; mais can respectoa esta, trasgustaranosda sriacompaña,homeexcepcionale transparente,gustaagorafondamenredesresversas.
Laureanofoi membro do Partido Galeguistadurantea Repúblicae mestrenacional.Represa-liado, arapou un recunchocomo funcionaríanoconcellode A Coruña,nos últimos anoscorenra.Parricipou daquelano Coro Cantigas da Terra,exercendade directiva, animador,autorde letrasde melodíase escenasmusicais.Escribiu en LaVozde Galicia sobremúsica,folklore, etnografía,reloxos e arte. Fol membro correspondentedaRealAcademiaGalegae numerarioda Galega deBellasArtes,Secretarioda PatronatodeSanAndrésde Teixido, cronista oficial de Santa Marra deOrrigucirae, por un tempode carrodécadas,cro-nista de arte dendeas columnas de La Voz deGalicia.
As biografias adairandicir paucodas persoas.No casode Laureanoisto é significativamentever-dade. Comaa biografía dun venta, máis cerreiroqueface-lo relatodassitios poíosque pasauseria
CARLOSLOPEZ-KELLERÁLVAREZ POEMASDE LAUREANO ÁLVARL’Z
describi-la farzaque o animaba,o núcleoqríe faicoherenteunhavida tan dispersae lúcida, o máisvaliosoquetemasde Laureano.Porque,por para-doxo,o máis trascendentedascausasquedeixouámartefoi toda o quelevair consiga:o seí espirito,a súavehementepresencia,a sóacanversadonda,a súasmansparaleiras,o seu sarrisafranca,o seuxenío intempestivoe o seu arrebatadocarácter.Esamesrurafíxoo dono dosseisdestinos.Pormáisquetreboadasde furia o afasrasendo seuorixinal desti-no —se é quetal causaexiste—Laureanosauboter-mar do temóne por farsade poderososgolpes deman edifica-lo mundo pola sria propria vantade.Tivo a eternaarelade actuar,facer, racharcoapasi-vidade, aprendere comunicar,altera-lo seu redor,«agredir»no sensoerimolóxicode «ir caraa’>, comodicía Rof Carballo. Na relación ca seu entorno,nesevencello que chamamosrealidade,Laureanogardoirsemprea derradeirapalabra,sempreman-dou.Foi, nesteámbito,a dono do mundo.
E neseactuar,leí e escribiudurantetodaa vida.Enrreassdasabras,crónicas,conferencias,arrigos,críticas. E deixou ramón centosde versosgrises eazuis.Marcíase lilas. Versoscunhaextrañacaden-cíamusical,versasque urdentapicesde sentímen-ros, fíasdeamoríose terrae rerra,sobretodo terra,o berceda Ría de SantaMarta.
II. OS POEMAS
O segundoelemento son as poesías.Nestemundo hai críticos de poemas, como poderíahabercronistasde salpores,relatoresde nubesouescairadaresde fontes.Moito quixerapertenceraun colectivotal, e poderxulga-lacalidadedin sen-rírnenroimpreso.Peronon pertenzoa estemundo,e soamenrepodo falar dendea miña cruelsubxec-rividade; direivascamasonos poemasque lin eue que,por máisquecompartanversose rimas, secadrason mai distintosdas queides ler vós. Disi-mulade,palo tanto, a torpezadesrescomentarios.
Poemasde inrimidade, líricos e contundentescomaa cinca baleiradunhafonte seca.Xoga Lau-reano,en galegae en casrelán,coa teima da Vila,sempreSantaMarra e os seisceos.
Este ¿ o primeiro detalle: os poemassemprefalandunhapropriavivencia deautor, dendea sriaidentidade,nunhaprimeirapersoadirectaou aga-chada.Sonpoemasdunhapersoaque vive, recan-tos de intimismo, acenasintransitivasdunhavida
guindadacaraa fóra. Nuncareinentemasobxecri-vostratadaspor unhafraitasainspiraciónpoética,senónque relatanos camiñosinteriores,labirinrasdasmundosquemedrabandetrásda sria mirada.
Laureanoviviu en Saíir-a Marra ara os vinreseteau vinreaira anos, e ah coñeceua Cunqucira,mestrecomael. Voltaria sempre,ó longa da súavida, pera nuncamáis que por estanciastempo-rais. En tódolas seus versas,ás veces difusa ouentornada,aparecea sombradaVila, a ronseldesalanchavaradano mal calmodaRía, esaproanebo-entade SantaMarta, penínsulano interior dunlagoescarnecido,a siluetada torredaigrexaparro-quial e o seuvello entornode O Ponto,acurradonas encostasdun auteiracastrexo.SempreSantaMarta, e con Santa Marta os seus mil nomes.Campos,rueirosecongastras,sitios, lugarese ven-ros, procirosdasria nenes,mesrresdecantos,can-tarese segredas.
A Vila sempre.Semprea Vila, con músicasesilencios.Pais-axesbaleiras,pero daenres;con vidapero senxenre. Paisaxessen rempo, nunhacons-ciente parálise do devenir das horas. Pasa parMiñaña, lugar ortigícirés entre a rerra e o mar.Velal o devezo par ficar un saña atemporal,escoltandoo chíadun paxara,chíaqueanunciaaeternidade.De fronte do paxaro, unhascíruxasfeudeno aire, e traenconsigoa tempo,o desper-rar, a ferida das horas,os fracasos.
Unhagris de currucasencheos verdesde prantoe de amarelassañasno auranoasulagados.
E ca ren-ipo, a conscienciada ancianidade.Abondapasearpola sendade Miñaña, aí sentararibeira da Ría para se sentir inmensamentevello,dandopalos anos,diante dunharerra inmune aerosióndas horas, rerra de mocidade.Poemassentempo. Intencionadamenteescribe cm ritmolento, que líe fai mandarparar ó seí corazónparapodervivir, para se achegará belezaquea remponon podeesmorecer.
Guinda as súas lembranzasen versos,en pre-gíntaspolo rempo,polasúasignificacióne lauxa-nía. O tempo,eserío sen beirasque pinrou MarcChagaJí.
En pnimeiro lugar, a Vila; en segundalugar, otempo.En rerceirolugar, asaidade.Laureanoescri-be dendee paraa soidade.Dicía eu que o poema
941999, 2: 93-108
CARLÚ~LÓPEZ-KELLERALVAREZ POEMASDELAUREANOALVAREZ
taméné o lector. Pois ben, as duelase duelasdepoemasque se dirixía a el mesmo,a gran maiaria,escribíaos,asinábaose gardábaosno pera.Así eraLaureano.Por isa, caudamorreudeixauceibardoseu interior, comanunsoberbioregala,innecesariacomatodos,centosde versos,nun derradeiraalen-ro dirixido a ninguén.
Da conscienciada saidade,da soidadeesencialen que todos estamos,rorde a poesía, camaunberro, comaunhapregunta,comaunha chamada.Preguntaa ninguén.Chamadaa ninguén.Poesíapara deixar penduradosinterrogantesnos recin-chasindómitosdo set e do rempo.Nesesentido,apoesíanon seenrendecomo víade comunicación,senón como a froira inevitable din espiritoabraiadopaíossentidos,palainmensidadedunharerraprofunda,frairo que ten de seu o inevitableda primavera,e o xermolarda chorima. A poesíasemprexorde,quéiraseau non, e non pagaa penapecharsea cía. como non pagaa penapecha-lasxanelascaudasopraeseventamareiro que burlatódalosatrancosimaxinables.Deixémanoslevar,zaquelogo.
Outro elementodasseusversos¿ a súatanali—dade cromática.E por al líe saea afección palapintura, que deixan impresaen centasde cróni-cas, que reilo para mm de espléndidas.Laureanoafásraseda ruido parasenti-lo mundo.Afástasedarealidadecama un pintar abstracta,afigurariva,que rachaas formasparagozar das cores.Detrásdas taus andamergulladasemprealgunhametá-fora, porquenunca urilizou os nomes das coresparadescribi-lascoresen si mesmas;as coresvancheasde significantes,sobardandaa seupapeldeadxecfivas.Laureanodefineo seumundocontrespinceladas.
A luz críamaticessobreas augas:grises,ocres,azulescasiverdese o negra dasfagotesquedescendenda mítica montaña.
Naspoesíasretornasempreás cores, e can elasvaí a música,nun diáfanovencellacan recendoanatural.Dasoidadenacea música.Ó principia foia verso.o ritmo. No corazóndo mundo,a primei-ra músicadasístolevital, músicaque se escoiranoschausdesertosde A Capelada.Na música vas amesmaareladesubstantividadequenascores.Nonse trata de que na paisaxehaxamúsica; trátasedeque a paisaxese manténcomatal por unhasecreta
cadenciatonal, que agromado mesmosilencio. Oquemanténa paisaxee impideque estasedesfollecama un tapiz desliado ¿ unha urdime musical,unhacantiga,ásvecesun alalá, ás vecesunha can-tiga deberce,danzandodetrásda quevemos.Ou ocantodunha balboreta.Velaí, por exemplo,estesversos,meuamiga,esresversosapaixoados:
Y hayunavoz prendidade la torrequecantacomoun ángela camaunamariposapúrpura.
Todovai ría mesmasintonía.O usadassubstan-rivas,por dicir algo. As mans.Unhae aurravez asmans,e a seuinverso inconsciente,as ás. Vencelloca mundo, raménas mansson pais-axe.Lembranzadaque era e, palo tanto, do quesempreserá.Nes-raspoesíastan plásticas,tan achegadasá terra,tiñanque sederernesemisteriodixital dasmaus,sucadastaménderías e montes.Se cadra,SantaMarraestáagachadanunhaman extraordinaria,a mandin serinfinito, e resultaque a Vila existeporque¿ obser-vada. Laureanodebíater taménaquelasospeita.AVila existeporque¿ vista e interpretadacon oliosarregaladospola emoción. O centro da labirinro«cecaiso teñonas maus’>, nesepuntoandecoinci-den os cinco cambios das dedosindependeuteseataladas.Máis alá, non hai nada.
As m-ans.A naire.A auga.Os ventas.Símbolosdunhaperspectivaemotiva,dura, mais tristementeen pura apariencia.Cheasde significaciónsvítais; inclusocauda fala da marte, resóamecunacenade victoria, a victoria da vivo quenomea,equepalo tantaque recoñece,escauxirae exorcíza,á marte.
Yo los llamocon estavoz abiertaal vuelo de las mirlos quepreludiany mueren.
Laureanochama,erguea voz. Non hai nadatanvivo, tan vivido, camaesresversos,andeLaureanomira de esguelloa propriaerernidadereflecridanaluz da Ría, desaRía que, comao peiro dun hometendida, respira augae ¿uchesee baléirasedúasveceso día.Nos poemasdeLaureano,o homequesente,quesofre,quechora,é sempreun homevivae candocanta,cantaa súavida comaun triunfo.
Abondacomo prólogo. Os poemasqueseguensontin sinaí,un detalledo seu labor, un fo devoz,tomadoscaseó chaude ducíasde arquivos.Nonconformanescalmade nada,nin pretenden.Que
951999,2:93-108
CARLOSLÓPEZ-KELLERALVAREZ POEMASDELAUREANOALVAREZ
voen con ás indefinidas, e que os grises e verdes setroquenen letras pretassobrepapel branco.Agarasonashorasenqueacendenos seussoliosospactas.
Laureanoleva oito anossoterrado,tras dunhaestela funeraria, no camposantode Requcixo, a
NA RIBEIRA DA RIA
proacangadade adeuses,nasombradeA Capela-da, pola quezoaeternamenteo ventafecundadordacabalode poldrosdelongacrina. Laureanodei-xouseir par aquelasparaxes.As veces,inda se medá por camiñarna súacompaña...
POLO VERDE MIÑANO
Pleniluniona ría. Ós queirnos indo.
A luz críamaticessobreas augas:grises,ocres,azulescasi verdese o negrodasfagotesquedescendenda mítica montaña.
Unhalanchavencida no peirao.
Eu sañasobrea quilla, solermiña,singladurasde estrelasimposiblesnavegandoa mci propio laberintoen inquedanrebúsquedano centro.
Cecaiso reñonasmans.
Aquí a cima brosladada belezao saudososilenzoparao ensonoa espigae o racimoa cantigado paxaroe o freirevencedoresda tempo.
eu saio aqui, comigovívíndo sombrasverdese formasindecisasquedebuxano meuescurobercerecobrado.
Dime ti que traducesas estrelas:¿eposiblemorrersobreda urdimedesreliño de dita?¿Oue quesobrea lanchano mci plácidabercerecobradoestau,sin sombra,morta
xa no ceo?
Quenpaideraficar nunhaponíado verdeMiñañocomaa chíasin solfadin puro paxaro,sin caidarren vindeiro,sin leinbrar ren de anrana,saíacasutildebullardo cantoverdesaborverdedo chíade Minano.
Ser solo un alenramísticode anxo.
Unhagris de curuxasencheos verdesde prantae de amarelossañasno auronoasulagados.
Levaille raparigaslía de maia.Levaille maioa grisdasverdesde Mifiaño.
Eu non podo quetefioflequede loira nosanos.
Quenpoiderasersoíochíade paxara.
Peravou indo pro ar por si podofinar sendoanxoa ter unha tumbana verdeponíade Miñaflo.
961999, 2: 93-108
CARLOSLÓPEZ-KELLERALVAREZ POEMASDELAUREANOALVAREZ
NAS FESTAS DA VILA
Nasfestasda vila, olleina bailarna beirada Ria, nabeirado mar.
Nas fesrasda Vila, fiquei namoradodaquelameniñado carpodelgado.
Por faguerobrigatroqueiun anclopola mauralira do maurocabelo.
E pro verdecarsedee mcl de amor.
Nas festasda Vila, atopeia ditaó trocar o anclopola monrafita.
No batir dasfesrasi en docemansioregueide agarimoso meuamorío.
Foiseabrindo en rosapraserestrelae fíxoseaugapraa miña arela.
E pro verdecarsoro mcl de amor.
Si pusierastu voz en la copaprimitiva y ardientede mis manostu voz de tibio lago escarnecidotu voz de molino mutiladatu voz de verdesimpacientesde brisasy cuidadassi pusierastu voz enla copaardientede mis manosla voz de tu torredominicacon acentosutil de gregorianayo diría a los vientosla cantigaa la rosade las vientasperfUmadasquenacenen la proaacuchilladadel duro y alto mascaróndel cabo.
Yo no tengatu voz, quesólo tengopalabrasaturdidasen los labias.
Perono esavoz con los silenciosaltosquedicentu lirismo y tu bellezavirgen aunde letrasy decantos.
Si tuvierani voz en la copaprimitiva y ardientede mis manos...
TU VOZ
971999,2:93-108
cARLOSLÓPEZ-KELLERALVAREZ POEMASDELAUREANOALVAREZ
Alas ~‘~7eounr&o.
- ½La noche es una sola noche iSnica.
Y hay una flz prendida de la torre
que canta como un angel o cono una
Lariposa de rn¶rpura.
Es a-un la voz romSntica que tiembla.
Debussy que preludia.
La noche es una sola noche iSnica
nara bailar los diables del recuerdo.
Y descienden los atrios de la torre
en ‘aielo entrecortado.
Tengo todo &i ayer entre las nanos
y lo bebo de un sorbo.
Me sabe a ~elanc6lica~ cerezas
y a sonbraj a reflejos
de pequeflos caminos naufragados.
Y están coníaigo todos los amigos
lejanos en la vida y en la noche.
~ o los llamo con esta voz abierta
al vuelo de los íilrlos que preludian y mueren.
u,
SrL1999,2:93-108
98
CARLOSLÓPEZ-KELLERALVAREZ POEMASDELAUREANOALVAREZ
AS MANS.
A crara esmola dunhas mans.
flSdeme as rnans agora que non teflo
nin o brilo da lus dunha cantiga1,
que me abroche o sangue xa amarelo.
Isto 4 ir solo.Nin un carabel.
sequer unha b4goa penduracla.
tj os mundos por drento coma esporas
roendome se entranas.
Pro tora erguese o muro sin Lenestras
dos homes, entouxando
a pomba o pan o anxo
e a promesa de herba espigadoira.
Cecais millar sofrir será as esporas
das mens mundos fanados.
Pro si houbera -tmha man rosada e nua
agora que non te2lo nin cantigas 1.
991999,2:93-108
CARLOSLÓPEZ-KELLERÁLVAREZ POEMASDELAUREANOÁLVAREZ
-Qrv¿ CAAWOLC~
+ -Cd~ I~o AA””- c~.
cQt
óttt~h %.AÁZ, la- K. ~
df cAvo -¿
VS
~~./%t-, GU’tOYQ,
-> <> <-Lo
A £
? JÁ4 t~ Q4w
-N
t o ka
L
tJkotto
rno~4
>0-rL.
o
ct. ¿Vt<,Úr-ryr
100i999. 2: 93-108
CARLOSLÓPEZ-KELLERALVAREZ POEMASDE LAUREANOALVAREZ
NAILE,Solo von en,. salo unba
msA quixera na mifla man amiga.
SSIIP~~ XmM ~flaflsOfIe±,sol e seten-ibro,que madurara o mea cantar en acto.
E miraras hozo falte,! onda e maurasin estrela,bufarda fin abrente,inqiledo sempre,lnadautado e solo,za sin oontonio,orf o das mene tudas.
O sangus leva ainda esquío sientode calandras e meiros nas cerdeiras;leva atuda reí’ oigo da olios Ledase ribeira con sol ~ con escuinas.
E .~4V~’aáudade de man flama.
Pro mira no redor mares de muros
aue se erguen ate o celo tuda chumboe almas.
Hornee oontra de hornee sin rnans•Hirmen nnra.
Raide.Millar ir solo
Unha soma na noite sin abreate.
E aqulla arela rosa POlo Sangue 1.
NIII ista hora & iflifia.
Nin sequer a soma balbucientedista Vaco abrajada.
Rin o aer.Si,n±n o aer,fin lee cor azul e rosa e ‘brancodo celo da warrtea e a larachado sea dicír i~ arpexo de anzo afIo.
Ea deboo tudo e solotefio late nc bolo amor vello e fondoque sabe do segredo do rneu boaco
sin paxaros niza ontros.
Que clisas de tristura van baldeirasde ti. xdfla. mano marchas polo río
04$ ~64
A~,rL- 1011999, 2:93-108
CARLOSLÓPEZ-KELLERÁLVAREZ POEMASDELAUREANO ÁLVAREZ
Xi
ɾ%
w~n
G~0 Wt~{.
(tAJWÁA¿ (VUÁu ¡tA~A~A~ wC>
vJ40ViWtU4ÚQ
Q’v%M
ib Q~tu -S<-ro ~<
xtti
a
o \JV
y~A44)
cJL4~~ A~t
(SAAA.ÁA..’t
CÁASNCÁWtI’ÁÁ
AA<tA~t Cxt Q(ÁC’
ti
a
Y~
1021999, 2: 93-108
CARLOSLÓPEZ-XELLERÁLVARL’Z POEMASDELAUREANOÁLVAREZ
GALO, puntei.ro en re malar do día,canta a albura da suacalidade de duque
Unin espora e unha vaco no aeu tercioprvmdn de arco da velJ.a.Lonoaiade coores na restreva clan de sol.
O seu destifto ai.npre oon fachendae xustlc±ade beata coroada.
Non quixera ser home por non sereimha pinga cangadade culturahipdor±tae mancadaande a raz6n de neinon caben—outroe a dolar e a anguria van medrandocoma os lajas dos cas a lua parva,
Non quixera ser homne por non iratripanda par vieiras tan retortas.
E goza sendaalento, -
Lalgo ralbo e barfl, predi.oadoreda ltw e das migallas,
4 dLa- VVtLA~t oewvt1~o3± poideras prender entre dos hornoslas sensoque pida por cantareno teu ser voadeiro de paxaro.!
Con unha fui~te seca
de bicos e ra±olae von e rcárdote
Con tuiha tazas seca de nana Llansas.
J~ sol que virA deica fin surrindoaiea de yerbas ondas e ledicias.
1 estart~s a nula beira aoociiaS.ndo¡ae.
E váauooneu castelo& tos trtendendaa Jatadas tuas ¡auna solladasno ~GQ B8iV;Ue. -
103i999, 2:93-108
CARLOSLÓPEZ-KELLERÁLVAREZ POEMASDE LAUREANOÁLVAREZ
Lugiérnaga en la noche.
Melod{a perdida entre timbales.
Y Una palabra sóla
que asesin¿ el secreto.
Pobre ilusir5n sin sombra
ni ternura de manos.
Leve nube lejana.
Naufragio en amarillo
en ribera sin conchas.
JUEGA tu con la brisa.
Yo no puedo.
Tengo heridos los ojos y las manos
por una angustia roja.
Terco insecto inquietante
me navega la Sangre.
Ya no tengo ni fuente ni paloma.
Quizá adío una leve
ilusi¿n de luciérnaga
más allá de la viña y de las horas.
Juega tu con la brisa.
Quiero ver la alegria esta maiThna
en que llora mi sombra.
1999,2: 93-108
104
CARLOSLOPEZ-KELLERAlVAREZ POEMASDELAUREANOAl VAREZ
O meu pequeno mundo veu a nada
e ataqulzame a drbore ata os pes.
lúzgome vencido.
Cegaume a vida a luz e os cen camiflas
da mifla intimidade.
Agora tiMo 4 nebaa tan pechada
que non atapo porta niza alento.
Son unha soma marta.
Unta moura folerpa de pecada.
Vencido vou na derradeira falte
sin estrelas fin mans,pra ir andando.
1 era unha lila verde
que os paucas xermolaba e frolecía
lirios e pombas coma znans,voanda.
105
1999,2:93-108
CARLOSLÓPEZ-KELLERÁLVAREZ POEMASDELAUREANOÁLVAREZ
V~4~cn etvu¿kfl6f st (VU
~vWz~
‘y
áuvwtz~
¾
C~)
~ tz!ÁÁ— IXAÁ.-
~ ~
ct.vUt,2-
oQt
— k~j
cj4
cp-é ttr~~eczk-v ~k«
cp.i.4,n<pf-e
/
& twva xtbW-Uttcttx- LQtV2 t
U¿V&t<4-t- -~ d~ <tui
SrL1999, 2: 93-108
106
AACd
¡w9j
Cite?!
CARLOSLÓPEZ-KELLERAlVAREZ POEMASDE LAUREANOÁLVAREZ
Que feliz ir bebiendo tanta lluviacuando’ me arden la frente y las entraZas.
Tengo una enorme dad de vendavale.y espero que una tarde sin consuelo,vengan y borren esta sed,,
Y taleneste bosque podrido que me envuelveen una nube hipócrita y pintadade mentido arco iris.
Pera esta lluvia de tormenta en calina,como este yo que voy todas los diasvestida con anillas y corbata,me ofrece ~t. falso alivio horizontaly harmónico de sonrisa pagada.
EJ. alivio vendrd deepu6s de]. truenoque se pradumca en el mallana tardo.
Y habr4n ~sada ya los vendavales.
Una rosa senaifla oamo.unkmirada de perdón y prlnaveraabrid su canción sabre cenizasde este bosque sin alelo.
Será la rosa de tu voz abiertarepitiendo el sermón de la manta~1a,
M~~L 1071999, 2: 93-108
CARLOSLÓPEZ-KELLERÁLVAREZ POEMASDELAUREANOALVAREZ
~O CLfl1 UAS POLEAS
Tcrcl.c do ontono. O sol flIOl’22CU ~o longc
Con por’i;Ñ glorios::,
UumL eixplosto ele luz.
S~- noite cc.i nc. ttn-z zilcncios~
Cono flcz fuce lívida dun monge
A nÑl-~’rr- Sn,,,
}?.flq ‘bu. mun:~ ‘¡orAn
tu ticrn~ mene verr.tn todav=;
Y~ te dura un rnnzw
nc nr oranzas y rosas Sm ostinas
dome tu mano verde9
j o te doro nl “‘~~me. do m~ vídu
1081999,2:93-108